Moeilijke momenten

Afscheid nemen is lastig. Om dat moment een beetje te ontwijken ga ik elke dag naar Gert aan het eind van de middag. Als hij gaat eten, zet ik hem aan tafel. Zodra hij begint te eten, ga ik er vandoor. 

Afgelopen zaterdag wilde ik 's middags naar een verjaardag. Daarom ging ik 's morgens al naar Gert. Bij mijn komst reageerde Gert precies als op de andere dagen: hij was heel blij me te zien, hield me stevig vast en zei triomfantelijk tegen zijn verzorgers een paar keer: "Dit is mijn vrouw!" De eerste weken zei hij af en toe ook wel eens zoiets als "Laten we gaan", een uitspraak die hij altijd deed als ik hem bij de dagbesteding ophaalde. Gelukkig zegt hij dit de laatste tijd niet meer. Ik vind het moeilijk om hierop te reageren. Deze zaterdag ontstond echter wel weer zo'n moeilijk moment, toen ik Gert vertelde dat ik naar huis ging om naar de verjaardag te gaan. "Dan ga ik wel met je mee", zei hij heel resoluut en trok me mee naar de deur. Wat was ik blij dat er verzorgers in de buurt waren die Gert konden afleiden bij mijn vertrek. Een moeilijk moment.