Naar huis

Rond een uur of zes wordt Gert 's morgens meestal wakker. Hij vraagt dan bijna altijd wat hij gaat doen die dag, of hij Bonne al moet uitlaten. Ik zeg hem dat het nog veel te vroeg is om op te staan en dat hij nog even moet gaan slapen. Soms lukt dat. De laatste tijd ligt hij ook veel in zichzelf te praten. Zinnen als: 'Ik wil naar huis. Dat wil ik niet. Ik doe dat niet." Die keren dat ik hem uitlegde dat hij thuis was, dat er niets hoefde, brachten niet veel goeds. Om half zeven was onze dag al fout begonnen.

Vakantiekrachten

Is Gert verdrietig of boos, als het busje hem komt halen is alles weer goed. Tenminste, als zijn favoriete chauffeur het busje rijdt. Helaas is die op vakantie. Maandag stond een vreselijk aardige mijnheer voor de deur. Dat kan niet misgaan, dacht ik. Maar ja, die liet Gert op een andere plek in het busje zitten. Helemaal mis. Gert zette zich letterlijk schrap: dan ging hij niet mee! Nadat ik had gezegd dat hij misschien wel voorin mocht zitten, klom hij stram het busje in. Vandaag kwam er weer een andere mijnheer aan de deur. "Gert mag vast voorin zitten," zei ik. Nu wurmde Gert zich gelijk naast de chauffeursplaats, maar met een gezicht als een oorwurm. Nog twee weken.

Foto's van vroeger

Zwitserland, juni 2009

Wat is er toch met de zondag? Wil ik dan te veel? Maak ik te veel haast? Afgelopen zondag was het weer zover: wassen, scheren, aankleden en tanden poetsen maakten Gert boos. Zo boos dat hij Bonne niet wilde uitlaten. Dat hij dan even moet wachten met zijn ontbijt, omdat ik dan Bonne uitlaat, vindt hij helemaal niet erg. Hij hoeft toch niet te eten, want hij lust dat brood toch al helemaal niet!
Ik vond het vervelend dat Gert ook deze zondag in een boze bui was, omdat we bezoek van Gerts zus zouden krijgen. Ik maakte me er zorgen over of dat wel goed zou gaan. Maar dat ging heel goed. Want Gerts zus kwam vrolijk binnen, ging naast Gert zitten en liet hem foto's van haar trouwen zien zo'n vijftig jaar geleden. Gert vond het prachtig: foto's met zijn vader en moeder, zijn broer, familieleden, vrienden en kennissen. 's Middags gingen we in de buurt muziek luisteren. Dat vond Gert echt heel leuk, maar dat kon niet op tegen de foto's!

Pesten

Als kind was Gert al vroeg lang en een beetje slungelig, en een slim baasje. Zijn lengte was voor sommige kinderen reden genoeg om hem te pesten. Hij kon ze dan wel met woorden van zich afbijten, maar dat hield de pesters niet tegen. Juist nu heeft hij daar veel last van. Als kinderen in de straat hard schreeuwen, dan denkt Gert dat ze gekke gezichten naar hem trekken, hem uitlachen en pesten. Hij is geregeld bezig om te controleren of alle hekken rond onze tuin wel stevig genoeg zijn. Ook vraagt hij me vaak wat nou onze tuin is, wat de grenzen zijn, of mensen zomaar binnen kunnen komen. Soms neemt hij spullen van buiten mee naar binnen en verstopt ze ergens in huis. "Dan kunnen ze het niet meenemen!" Gert krijgt het steeds moeilijker.

Een dag met twee gezichten

Zondag was een rare dag. Al bij het opstaan ging het mis. Gert wilde wel douchen, maar had geen zin zich te scheren. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat zijn gezicht door het douchen warm en zacht was, en daardoor heel geschikt om glad geschoren te worden. Maar daar dacht Gert echt anders over. Tientallen keren bewoog hij het mesje over zijn rechter wang. De linker liet hij achterwege. Dat ging niet, wilde hij niet, deed hij niet. Hij was er helemaal klaar mee. Over en uit! De boze stemming bleef. Bij het ontbijt geen eitje: dat had hij nooit lekker gevonden. Dat wist ik toch wel. Geen thee, want dan moest hij plassen.Dat wist ik toch wel. Buiten op de bank in het zonnetje bleef hij maar mopperen: die kinderen in de straat pestten hem alleen maar, de buren waren knettergek, we moesten naar huis. Na een tijdje ben ik maar binnen gaan zitten.

's Middags gingen we naar de verjaardag van een van Gerts neefjes. Na de lunch had ik Gert gevraagd of hij de Ipod op zijn oren wilde. Wie weet werd hij daar vrolijk van. Na wat gebrom deed hij de koptelefoontjes in zijn oren. Zijn gezicht klaarde op. Hij floot mee, neuriede voor mij onbekende wijsjes en bewoog op de maat mee met de muziek. Gerts stemming was helemaal omgedraaid. Op de verjaardag probeerde hij zelfs gesprekken aan te knopen met zijn familie. "Het was net als vroeger op de Nettelhorst", zei hij blij. "Net als bij Coba, dat was leuk!" Net als vroeger bij zijn moeder thuis: Gert samen met zijn kleine neefjes. Fijn dat de dag zo voor ons eindigde. Een dag met twee gezichten.