Kap voor Bonne

Drie weken geleden had Bonne iets in zijn linker voorpoot zitten. Hij likte net zo lang tot het helemaal open lag. De dierenarts gaf pilletjes voor een week en de raad Bonne een kap om te doen. Wij vonden dat een beetje zielig voor Bonne. We besloten te wachten tot na dat weekend. De wond heelde. Een kap was niet nodig. Afgelopen vrijdag, drie weken later, bleek Bonne weer de wond open gebeten te hebben. Ook nu gaf de dierenarts pilletjes voor een week (tja) en gaf mij een kap voor Bonne mee. Bonne is erg onhandig met die kap. Hij loopt overal tegenaan. Soms wil hij de kap af hebben en begint dan in het plastic te bijten. Ikzelf vind het soms erg grappig, maar Gert vindt de kap vreselijk, de wond op Bonnes poot eng en wil Bonne het liefst binnen houden, naast zijn stoel. Toen ik een foto van Bonne wilde maken en Bonne daardoor heel druk werd en hard blafte, raakte Gert helemaal van de kook. Gert ziet er echt niets grappigs in. Jammer.

Geen koffie meer

Het moet niet gekker worden: Gert wil geen koffie meer! Een vreemde gewaarwording. We zijn altijd gek geweest op koffie. Gert hield van stevige, een beetje zurige dubbele espresso's; ik hield het bij een cappuccino van espressobonen. We kochten de meest moderne, exclusieve koffiezetapparaten en de lekkerste koffiebonen, maalden de bonen zelf en leerden hoe we op onze cappuccino's het meest perfecte melkschuim konden krijgen. Gert heeft zelfs nog een cursus voor barista gedaan. En nu wil hij geen koffie meer. Net zoals vroeger, voordat hij ging studeren dronk hij geen koffie. Hij lustte het niet. Ikzelf dronk als klein meisje al koffie, net als mijn oudere broer en zussen, en mijn ouders: een klein beetje koffie met heel veel melk. Heerlijk vond ik dat. Weer iets om aan te wennen.

Het schilderij met de vissen

Op de website van Alzheimer Nederland schreef ik over een schilderij bij ons in de woonkamer, een zeefdruk van Corneille. Waar we ook woonden, het hing op een mooie plek, omdat we er vrolijk van werden. Ik heb het vandaag weggehangen. Gert zat soms minutenlang verbijsterd vanuit zijn stoel naar het schilderij te kijken. Hij zag, zei hij, de zeedieren bewegen. En erger nog: ze keken ook naar hem. Ik ging af en toe samen met Gert voor het schilderij staan om te laten zien dat het verf op papier was, dat er niets achterop het schilderij gemonteerd zat. Het hielp niet. Gert werd angstig van ons schilderij. Ik heb een ander schilderij opgehangen. Tot nu toe heeft het bij Gert niets teweeg gebracht. Hij vindt het zeker zo mooi als het 'schilderij met de vissen', zegt hij.

Schoteltje

"Het schoteltje staat er nog steeds." 
"Hè?"
"Dat is voor het voetbal, op tv, op een groot scherm."
"Dan zitten wij op de eerste rang!"

Gert staat voor het raam in de keuken. Hij wijst naar buiten. Vlak voor ons huis staan nog de hekken en verkeersborden die vorige week nodig waren om onze straat af te sluiten vanwege het repareren van het asfalt. Die reparatie was op zich al een heel gebeuren voor Gert. Hij was verontwaardigd dat ons niet gevraagd was of er wel zoveel lawaai gemaakt mocht worden. Ik had Gert verteld dat we een brief gekregen hadden waarin de herstelwerkzaamheden aangekondigd waren, maar hij begreep me niet. Gelukkig was het werk in één dag geklaard. Een paar grote machines werden later opgehaald. Maar de hekken en borden bleven achter. Waar die voor waren, weet Gert niet meer. Nu wel: er is een schoteltje voor ons huis geplaatst, zodat we morgen met z'n allen voetbal kunnen kijken. Was het maar waar! Wat zou dat gezellig zijn!