Begin oktober heb ik een week gewandeld in Umbrië. Dat ik het in het begin van die week moeilijk had, schreef ik in oktober in de nieuwsbrief van de Alzheimer-afdeling Veluwe, Vallei en Grebbe.
In de
steek gelaten
Zaterdag 3 oktober 2015. Wat
duurt de nacht lang als je niet kunt slapen! Al uren lig ik naar het raam te
staren waar een heel klein beetje licht tussen de luiken doorkomt. Ik lig in
een groot bed in een ruime kamer in de Abdij S. Pietro in Valle, Umbrië, Italië.
De vliegreis naar Rome en de rit met het busje naar de abdij zijn prima
verlopen. Ik heb al een uur wandelen met een fikse klim achter de rug. Na het
diner ben ik in bed gekropen, omdat ik moe was en ik morgen flink in de benen
moet. Maar de slaap wil niet komen. Komt het door het afscheid thuis? Gert
begreep niet wat er gebeurde. Van wie was toch al die bagage, waar was de hond
gebleven, waarom was zijn zus in ons huis, waar ging ik dan naar toe? Hij werd
boos, liet zijn zus weten dat die weg moest gaan. Ik vertrok snel. Tijdens de
reis dacht ik er niet meer aan. Nu piekerend in bed, zit het me toch niet
lekker. Ik heb Gert in de steek gelaten. Hij was boos op mij. Maar eigenlijk
ben ik ook boos op hem, omdat hij mij in de steek heeft gelaten. Nee, niet echt
boos op hem, maar op de dementie die hem zo doet veranderen. Maar kun je wel boos
zijn op zoiets als dementie, een ziekte? Een ziekte die van mijn lieve, rustige,
harmonieuze man aan wie ik al mijn plannen en problemen voorlegde, met wie ik
zoveel plezier maakte, met wie ik graag muziek luisterde, met wie ik hier in de
abdij samen had willen zijn, een boze man heeft gemaakt die verward en onzeker
in de wereld staat? Kon ik maar slapen.
Zondag 11 oktober 2015. Ik ben
weer thuis. Ik hoor de verhalen aan over de thuiszorg die elke dag moest komen
om Gert te helpen met wassen en aankleden, over de zorgen die Gerts zus maakte
omdat Gert niet wilde eten en drinken, over het plezier dat Gert op de groep
had gehad en over het feit dat Gert de hond zo miste. Mijn verhaal over het
wandelen in de bergen, de prachtige slaapplaatsen en het geweldig lekkere eten
en drinken, staat in scherp contrast met wat thuis gebeurde. Maar ik heb me
voorgenomen nog even te blijven dromen.
Simone Saarloos
weblog: simonesaarloos.blogspot.com
oktober 2015
