'With a little help from ...'

Doe mij maar meer van die top 2000. Voor Gert is het een feest der herkenning. Van de meeste platen kent hij de band, de zanger of de titel. Of hij neuriet de melodie. Nou is dat wel weer even afzien, want zingen is niet echt 'Gert z'n ding', zoals hij zelf zegt.

Bij AH zijn we vanmorgen boodschappen gaan doen voor oudejaarsavond. Niet alleen was het vreselijk druk, maar ook moesten we ons een baan fietsen tussen al het vuurwerk door. We zijn niet zulke helden; dus blik op oneindig en de oren op de nulstand. Eenmaal thuis pakte ik de boodschappen uit en verzuchtte: "Gelukkig, dat hebben we binnen." Gert antwoordde adrem: "With a little help ..." Mijn dag is nu al goed.

Vergeten

Heb je de ziekte van Alzheimer, dan werkt je kortetermijngeheugen niet meer. Afspraken, nieuwsberichten, belevenissen kan je niet meer navertellen. Je neemt ze niet op; ze schieten zo weer uit je hoofd. Ook begin je heel langzaam steeds meer van je verleden te vergeten. Gelukkig blijft dat wat aan een bepaalde emotie verbonden is (blijdschap, maar helaas ook verdriet) wat langer hangen.

Gert behoort tot diegenen die goed in de gaten hield of het niet weer eens tijd werd de computer of de muziekapparatuur te vernieuwen. Dat mijn computer nu al weer vijf jaar oud is en zijn laptop nog ouder, moet wel de bemoeienis van Alzheimer zijn. Op dit moment is het belangrijk de apparatuur die we hebben te koesteren. Zo ging laatst onze versterker kapot. Vroeger zouden we zeggen: vernieuwen dan maar. Dat is nu echt heel anders. Een nieuw apparaat betekent dat Gert dat apparaat waarschijnlijk niet of met heel veel moeite en geluk kan bedienen. We hebben de versterker dus gewoon laten maken! En hij doet het gelukkig weer als een tierelier.

Je zal het altijd zien. Gisteren deed de cd-speler het niet meer. Het laatje met de cd ging niet meer open. Op zolder stond nog een oude cd-speler. Die heb ik gepakt en geïnstalleerd (vreselijk stoer!). Nu moet Gert weer leren om met dit 'nieuwe' exemplaar om te gaan. Dat ging gisteren niet, waardoor Gert in een mineurstemming raakte. Wat schetst mijn verbazing vanmorgen: ik kwam met Bonne binnen en Joe Jackson schalde door het huis! Gert: "Vraag me niet hoe ik het gedaan heb, maar hij doet 't!"

Kerstboom

Het is echt waar: wij hebben van Sinterklaas een kerstboom gekregen! Andere jaren wachtte ik heel lang om dan nog ergens vlak voor kerst een 'rest-boompje' te vinden voor heel weinig geld. Dat is dit jaar heel anders. We hebben een prachtige boom. Hij is al helemaal opgetuigd in rood en wit met veel lichtjes. Ik kan Gert geen groter genoegen doen dan al vroeg in de middag 'de boom aan te doen'.

Bonne heeft een groot probleem met de kerstboom. Bij het speuren gaat hij namelijk eerst alle plekjes in de kamer af waar ooit wat lekkers voor hem gelegen heeft. En tja, op een van die plekjes staat nu een boom. Hij probeert dan ook onder de boom te kruipen, al zwiepend met zijn staart. Je ziet de boom wankelen en de ballen heen en weer gaan. Tot nu toe zijn er geen ballen gesneuveld en staat de boom nog. Die haalt de kerst wel ...

Je zou het maar hebben ...

Soms weet ik niet meer of het een goed plan was dit weblog te beginnen. Maar dan gebeurt er weer iets, waardoor het me weer duidelijk is.

Gert en ik zitten bij de prikpoli, waar Gert door een medewerkster van de trombosedienst geprikt zal worden. Het is een drukte van belang. De hele wachtkamer zit vol. Bij binnenkomst hebben we gevraagd wie de laatste was om geprikt te worden. Die houden we goed in de gaten. Na een tijdje komt een oude man binnen. Hij gaat zitten, zegt of vraagt niets. "De volgende kan binnenkomen", horen we zeggen. De oude man staat op en loopt achter de stem aan. Na verbazing komen de boze woorden. "Dat kan toch niet zomaar. Hij dringt voor!" "Ik zit notabene al een half uur te wachten! Het is schandalig!" Dan gaat Gert eens goed rechtop zitten: "Ik heb Alzheimer. Ik zou ook niet weten wanneer ik aan de beurt was. Daarom is mijn vrouw bij me. Misschien kan die man ook niets meer onthouden." De boze stemmen verstommen. "Tja. Dat is misschien wel zo. Daar heb ik nog nooit aan gedacht."

Gert en ik willen graag duidelijk maken hoe ingewikkeld het leven wordt als je dement wordt. Dat is niet alleen maar naar en verdrietig, maar wel altijd onverwacht en daardoor lastig. En dat laten we zien in dit weblog.

Zoek en gij zult vinden

Bonne is een echte speurhond. Toch zeker twee keer per week neemt hij van zijn wandelingen wat mee naar huis. De meeste stokken en boomstammetjes laat hij halverwege onze tochten liggen, maar balletjes en handschoenen houdt hij in zijn bek tot in huis. Met een handschoen rent hij gelijk de kamer in en scheurt een duim of een paar vingers van zijn vondst. Balletjes zijn bij binnenkomst meestal al helemaal week en viezig nat doordat Bonne de hele weg erop loopt te sabbelen. Eenmaal in huis trekt hij de stof van het rubber en probeert de resten van het balletje op te eten. Als het me lukt de gevonden voorwerpen aan Bonne te ontfutselen voordat hij naar binnen rent, dan gooi ik de handschoenen in de mand bij al die andere gevonden exemplaren en leg ik de balletjes in de schuur hoog op een plank. Eind van het jaar gaan de handschoenen in de vuilnisbak. Nog nooit heeft Bonne twee bij elkaar passende handschoenen gevonden.

Met Gert had ik het erover dat het zo handig zou zijn als Bonne in huis ook eens mee zou helpen zoeken naar spullen die wij kwijt maken. We zijn aan het oefenen gegaan. Na het eten 's avonds hebben we het Bonne-kwartiertje. Dan trekken en sjorren we met een halve beer en laten Bonne een snoepje zoeken. Dat lukt nu goed, maar een bos sleutels, een bril of een portemonnee laat hij gewoon liggen. Wat zou het ons veel tijd schelen als Bonne die voor ons zou kunnen zoeken!

Ritsen

Wat is een rits? Willem Wever legt uit:
In 1913 ontwierp de Zweed Gideon Sundback de rits. Een rits bestaat uit twee rijen met tandjes. Elk tandje heeft aan de ene kant een klein puntje en aan de andere kant een klein gaatje. De sluiter zorgt ervoor dat de puntjes van de tandjes aan de ene kant precies in de gaatjes van de tandjes aan de andere kant komen te zitten. Onderaan de rits zit een stopper. Die zorgt ervoor dat de twee ritshelften aan elkaar blijven zitten. Zo kan de rits nooit vanaf de onderkant opengaan. In de sluiter zit een soort wig, waarmee je de rits open kunt maken. Hij duwt de twee ritshelften weer mooi uit elkaar.

Een pracht uitvinding dus, die ritsen. Dat kan wel zijn, maar Alzheimer denkt daar heel anders over. In Gerts zwarte jack voor de winter zit een deelbare rits. Met zo'n rits kun je jas ook van onder naar boven open doen. Handig zou je zeggen. Voor Gert niet, want het dicht doen van de rits is nu een stuk lastiger. Dit lukt vaak niet, waardoor Gert zijn jas maar met beide handen dicht houdt. Dat moet anders: de rits wordt vervangen door een 'gewone' rits.
Een ander ritsprobleem is de borstzak in datzelfde zwarte jack waar Gert zijn sleutels en portemonnee heeft. Dat ritsje krijgt hij niet meer open, waardoor hij nu aan moet bellen om weer binnen te kunnen komen. De oplossing lijkt klittenband te zijn. Het opendoen van de borstzak gaat prima, maar waar is bij het sluiten ervan de rits gebleven?

In de lente zal Gert zijn zwarte jack voor een oranje exemplaar verruilen. De rits in dat jack is van ander materiaal en het borstzakje heeft nog een rits. Nog maar even niet aan denken.

Er staat geschreven

Gisteren bezocht ik een Alzheimer-café. Een mantelzorger vertelde over zijn dementerende vrouw, hoe bij haar de ziekte is begonnen, hoe het verloop van de ziekte is en hoe hij met haar omgaat. Thuis vroeg Gert hoe het was. Zo voorzichtig mogelijk vertelde ik wat ik onthouden had. Het prettige voor mij is dat Gert niet verdrietig wordt van wat ik hem vertel, maar juist heel geïnteresseerd is. Laatst heb ik via internet een paar boekjes over Alzheimer aangevraagd. Daaruit heb ik Gert hele stukken voorgelezen en met Gert doorgesproken. De enige vraag die Gert altijd stelt: "Staat er ook in hoe lang de ziekte duurt?"

Lootjes inleveren

Het is bijna zover: Sinterklaasfeest. Ook dit jaar moeten we er weer aan geloven. Cadeautjes kopen, gedichten maken, surprises verzinnen. Maar eerst: onze verlanglijstjes invullen. Gert kan echt niets bedenken. Lezen gaat niet, dus geen boek. Sporten is er niet meer bij, dus geen sportsokken. Computeren lukt niet, dus geen Ipad, Iphone, e-reader. Muziek luisteren, dat is wel iets. Misschien een cd of een grammofoonplaat. Of een dvd met een concert van Elvis Presley of the Beatles. Soms lukt het zomaar ineens om al die toch wel ingewikkelde apparaten zoals de versterker, cd- of dvd-speler aan te zetten. Een cd dus, een goed idee. Natuurlijk is een bot voor Bonne ook altijd goed. Bonne heeft namelijk geen eigen lootje.

Blauwer dan blauw

"Je ziet helemaal blauw!" "Is het mooi blauw?" "Korenbloemenblauw. Prachtig!"
Soms ziet Gert alles heel even in een andere kleur. Blauw is een van die kleuren. Maar ook kan het paars zijn of gekleurde rode ballen. Waardoor dat gebeurt, weten we niet. Is het omdat Gert van het donker in het licht komt of omdat hij zijn hoofd (te) snel beweegt? Geen idee.

We maken er ook gebruik van. We willen graag andere gordijnen, maar weten nog niet wat voor kleur. We weten nu dat blauwe gordijnen een optie is. Gert heeft immers al gezien hoe dat in ons huis zou staan!

Van alles zoek: chaos!

Gisteren, 16.00 uur. Ik kom thuis. Wat tref ik aan?
Bonne in de bench, Gert op de klepbank in de hal met zijn hoofd in zijn handen, de ellebogen op zijn knieën. Ontredderd, maar dolblij dat ik er weer ben. Ontredderd door de chaos in zijn hoofd. Hij is wakker geworden, heeft zich aangekleed, maar is zijn bril kwijt. Hij heeft 'uren' gezocht. Die bril is nergens te vinden: niet naast zijn bed, niet in de wasmand, niet tussen de was, niet beneden. Erger is: hij kan er ook niet uit, omdat er geen sleutel is. En Bonne moet eruit. Die blaft immers! Chaos dus. Voor Gerts gevoel zit hij al heel lang op me te wachten. In de slaapkamer lijkt het wel of er een windhoos is geweest: de was ligt overal. Niet erg, eerst maar die bril zoeken. Die vind ik gelukkig snel in de wc beneden. En de sleutel is ook gauw gevonden. Ik hoef niet te zoeken, want nu de chaos weer wegebt, weet Gert wel weer waar hij een sleutel kan vinden. Na een kop thee met speculaas en met Bonne aan de voet is gelukkig alles weer snel vergeten.

Lijn

Gert heeft een piekerdag. Want hoe snel gaat hij nu eigenlijk achteruit. Is er sprake van een stijgende of dalende lijn? Of loopt de lijn horizontaal? Daan, Gerts begeleider, probeert het Gert uit te leggen, maar Gert kijkt me steeds wanhopiger aan.

Met Bonne lopen of een mooie cd opzetten helpt niet. Dan zit er niets anders op dan wat eten en een paar uur slapen. En hopen dat het daarna allemaal weer vergeten is. Ook die lijn.

Slaperig

Als ik zo beneden kom, liggen ze te slapen: Bonne in zijn mand en Gert in zijn stoel. Ik weet het bijna zeker. Daar ga ik verandering in brengen!

13 juli 2012

Deze weblog gaat over Bonne en zijn baas Gert. Bonne is onze hond, een Drentse patrijs, een mannetje van vijf jaar. Gert is zijn baas. Hij is nu 57 jaar. Sinds januari 2009 weten we dat Gert de ziekte van Alzheimer heeft.  Hun belevenissen schrijf ik, Simone, partner van Gert, op.