Sokken

Onze casemanager had gelijk toen hij zei: "Eén ding is zeker: het houdt een keer op!" Dat zei hij me toen ik vertelde over het 'gedoe' met de sokken. Elke morgen was het een heel klus om Gert zover te krijgen om zijn sokken aan te doen en aan te houden. Ik kan niet bedenken waarom het opeens geen probleem meer is. Is Gerts aandacht op iets anders gericht? Zijn schoenen wellicht: die moeten namelijk net niet te strak zitten, maar ook net niet te los. Of dat boek dat kwijt is. Gert weet geen titel of de schrijver, weet niet meer waar het over gaat. Maar een ding is zeker: het is kwijt. Liever dat dan die sokken elke morgen!

Bootjes

"Niet vergeten, die ... dingen." Gert maakt met zijn handen een ovale kom. "Die ... bootjes." Tenminste, dat versta ik. We zijn op vakantie op Terschelling. We zitten op de bank tv te kijken. Vanaf de eerste dag verzamelt Gert meerdere keren op een dag wat spullen die weer mee naar huis moeten. Maar die bootjes? "Ik heb ze!" Gert vindt onder de bank zijn pantoffels. De bootjes.

Naar Terschelling

Zaterdag gaan we weer naar Terschelling, naar het boerderijtje bij Formerum waar we de laatste jaren vaak twee keer per jaar naar toe gingen. Ik heb lang geaarzeld, in gedachten ons verblijf op Terschelling vorig jaar. In juni dat jaar schreef ik er voor de Alzheimer-afdeling Veluwe Vallei en Grebbe een column over.

Terug op Terschelling

Plakboek: Fietsvakantie 1987 - Terschelling. Foto’s met prachtige wolkenluchten, wapperende haren, regenpakken en zwaar bepakte fietsen. We fietsten dat jaar van Arnhem over de Veluwe naar Harlingen, staken met de boot over naar Terschelling, bezochten op de terugweg een bevriende boer hoog in het noorden van Friesland, en fietsten terug naar Arnhem. Van dat laatste traject zijn geen foto’s in het plakboek. Na een foto van een boerderij met ervoor een immense koe en Gert en ik op gepaste afstand heb ik genoteerd: ‘zie verder dia’s’.

Sinds eind jaren zeventig gaan Gert en ik elk jaar een of meerdere keren naar Terschelling. We kennen er echt niet alle mooie plekjes, doen niet mee aan allerlei activiteiten, gaan niet naar Oerol, eten zelden buiten de deur, maar genieten intens van de stilte, de wind, de vogels, het strand en het geluid van de zee. Ook dit jaar zijn we voor een week naar Terschelling vertrokken, en met ons Alzheimer. Niet meer op de fiets met de tent en hoognodige kleren in de fietstassen, gehuld in regenpakken. Nee, heel luxe met de auto, volgepakt met etenswaren, kleding voor elk weertype, regenpakken en laarzen, wandelschoenen, spullen om hard te lopen, fototoestel, Ipod, favoriete cd’s en dvd’s, en een stapel boeken. Al die spullen heb ik in de dagen voor ons vertrek stiekem verzameld, ingepakt en in een kamer gezet waar Gert zelden komt. Als Gert namelijk ziet dat ik aan het pakken ben, denkt hij dat we op weg gaan. Dan trekt hij zijn jas aan, doet de hond de riem om en staat klaar voor vertrek. We hebben afgesproken dat de hond niet meegaat, maar dat blijkt dit keer voor Gert moeilijker te zijn dan andere keren. We zijn dan ook nog maar net op weg naar de boot in Harlingen of Gert vraagt al naar de hond. Dat de hond niet bij hem is, maakt hem heel verdrietig. Jammer genoeg blijft dat verdrietige om de hond ons de rest van de week achtervolgen. Gelukkig hebben we mooi weer en kunnen we veel wandelen en af en toe een stukje fietsen in de zon. Ik heb het echt naar mijn zin en zou nog weken kunnen blijven, maar Gert begint al halverwege de week de spullen te verzamelen: we moeten naar huis, het is wel goed zo. Hij heeft er genoeg van dat hij in ons boerderijtje de weg moet zoeken, het toilet niet kan vinden, het verkeerde bed kiest of weer zijn hoofd stoot bij dat lage deurtje naar de keuken. Hij wordt ook een beetje somber bij de gedachte dat hij zich onze tochtjes op het eiland niet meer herinnert. Hij heeft geen puf om het gras te maaien of met mij naar de supermarkt te lopen. We maken de week vol, proberen zoveel mogelijk leuke dingen te doen in een heel rustig tempo, luisteren veel muziek van thuis en kijken naar bekende tv-programma’s. We sluiten onze week goed en als vanouds af met koffie en overheerlijke appeltaart in de Koffiemolen in Formerum. Dat weet Gert zich nog wel te herinneren!

Wachten

Vanmiddag kwam ik met de fiets terug van boodschappen doen. Ik zag dat flink wat onkruid ons straatje bij de buitendeur aan het ondermijnen was. Snel ruimde ik de boodschappen op. Met mesje, bezem, stoffer en blik begon ik ons straatje onkruidvrij te maken. Een flinke regenbui dreef me naar binnen. Tot mijn verbazing zat Gert in de kamer. "Ben je al wakker?" Gert zat al een tijdje beneden, zei hij. "Zit je lang te wachten?, vroeg ik. Hij knikte. Ik draaide me om en hoorde Gert zachtjes zeggen: "Op Godot." Dat maakte mijn dag helemaal goed.

2 mei: Bonne wordt 7 jaar

Bonne, 8 weken oud, in 2007

Het is donderdagavond, rond een uur of zes. "Onze hond is morgen jarig! Dan wordt ie ..." Gert heb ik net tijdens ons rondje met de hond door het dorp verteld dat Bonne morgen 2 mei jarig is. Hij kijkt mij vragend aan. "Zeven, zeven jaar", zeg ik. De vrouw die Gert aansprak, kijkt lachend naar Gert op: "Dat wordt een hondenfeestje!" Dat wordt te ingewikkeld voor Gert. "Mmmm", mompelt hij. "Ja", zeg ik, "dan krijgt Bonne wat lekkers." Gert begrijpt het gesprek niet meer. We lopen door.

Vanmorgen was het eerste wat Gert tegen Bonne zei, toen hij hem uit de bench haalde: "Je bent jarig, grote hond." Wat zit ons geheugen toch ingewikkeld in elkaar.