Naar Terschelling

Zaterdag gaan we weer naar Terschelling, naar het boerderijtje bij Formerum waar we de laatste jaren vaak twee keer per jaar naar toe gingen. Ik heb lang geaarzeld, in gedachten ons verblijf op Terschelling vorig jaar. In juni dat jaar schreef ik er voor de Alzheimer-afdeling Veluwe Vallei en Grebbe een column over.

Terug op Terschelling

Plakboek: Fietsvakantie 1987 - Terschelling. Foto’s met prachtige wolkenluchten, wapperende haren, regenpakken en zwaar bepakte fietsen. We fietsten dat jaar van Arnhem over de Veluwe naar Harlingen, staken met de boot over naar Terschelling, bezochten op de terugweg een bevriende boer hoog in het noorden van Friesland, en fietsten terug naar Arnhem. Van dat laatste traject zijn geen foto’s in het plakboek. Na een foto van een boerderij met ervoor een immense koe en Gert en ik op gepaste afstand heb ik genoteerd: ‘zie verder dia’s’.

Sinds eind jaren zeventig gaan Gert en ik elk jaar een of meerdere keren naar Terschelling. We kennen er echt niet alle mooie plekjes, doen niet mee aan allerlei activiteiten, gaan niet naar Oerol, eten zelden buiten de deur, maar genieten intens van de stilte, de wind, de vogels, het strand en het geluid van de zee. Ook dit jaar zijn we voor een week naar Terschelling vertrokken, en met ons Alzheimer. Niet meer op de fiets met de tent en hoognodige kleren in de fietstassen, gehuld in regenpakken. Nee, heel luxe met de auto, volgepakt met etenswaren, kleding voor elk weertype, regenpakken en laarzen, wandelschoenen, spullen om hard te lopen, fototoestel, Ipod, favoriete cd’s en dvd’s, en een stapel boeken. Al die spullen heb ik in de dagen voor ons vertrek stiekem verzameld, ingepakt en in een kamer gezet waar Gert zelden komt. Als Gert namelijk ziet dat ik aan het pakken ben, denkt hij dat we op weg gaan. Dan trekt hij zijn jas aan, doet de hond de riem om en staat klaar voor vertrek. We hebben afgesproken dat de hond niet meegaat, maar dat blijkt dit keer voor Gert moeilijker te zijn dan andere keren. We zijn dan ook nog maar net op weg naar de boot in Harlingen of Gert vraagt al naar de hond. Dat de hond niet bij hem is, maakt hem heel verdrietig. Jammer genoeg blijft dat verdrietige om de hond ons de rest van de week achtervolgen. Gelukkig hebben we mooi weer en kunnen we veel wandelen en af en toe een stukje fietsen in de zon. Ik heb het echt naar mijn zin en zou nog weken kunnen blijven, maar Gert begint al halverwege de week de spullen te verzamelen: we moeten naar huis, het is wel goed zo. Hij heeft er genoeg van dat hij in ons boerderijtje de weg moet zoeken, het toilet niet kan vinden, het verkeerde bed kiest of weer zijn hoofd stoot bij dat lage deurtje naar de keuken. Hij wordt ook een beetje somber bij de gedachte dat hij zich onze tochtjes op het eiland niet meer herinnert. Hij heeft geen puf om het gras te maaien of met mij naar de supermarkt te lopen. We maken de week vol, proberen zoveel mogelijk leuke dingen te doen in een heel rustig tempo, luisteren veel muziek van thuis en kijken naar bekende tv-programma’s. We sluiten onze week goed en als vanouds af met koffie en overheerlijke appeltaart in de Koffiemolen in Formerum. Dat weet Gert zich nog wel te herinneren!