zondag 19 oktober 2014

Griep: wat nu?

Al een paar dagen loop ik te hoesten en te snotteren, zit mijn hoofd helemaal vol en heb ik het om de haverklap koud en dan weer warm. Ik word er een beetje kribbig van. Voor Gert is dit geen ideale situatie; voor Bonne ook niet. Zelfstandig Bonne uitlaten, lukt Gert helaas niet meer. Het is aandoenlijk te zien hoe ze hun best doen om lief voor me te zijn, maar ik heb nu een wat korter lontje ...

De eerste dagen dacht ik nog: dat gaat wel weer vanzelf over. Want zo gaat dat ook altijd. Maar nu na vijf dagen ploeteren heb ik eindelijk familie van Gert, die bij ons in het dorp woont (!), gevraagd wat boodschappen voor me te doen. Met Bonne lopen - op mijn gemak kuierend met mijn neus in de wind - dat gaat nog goed. Gert met de auto naar de groep brengen: het lukt me. Maar in een supermarkt met een kloppend, vol hoofd en pijnlijke spieren staan wachten bij de kassa en dan met volle tassen naar huis fietsen, dat is me net wat te veel. Zonder boodschappen lukt echter niet meer. Ik heb de laatste dagen de vriezer flink aangesproken. Het wordt gewoon weer tijd voor het eten van verse groenten. Morgen worden de boodschappen voor ons gedaan: heerlijk!

zondag 5 oktober 2014

Geen manager meer

Gert heeft jarenlang een functie als manager gehad op een heao en daarna enkele jaren als rector op een middelbare school. Hij was nauw betrokken bij de leerlingen en docenten, en was altijd in voor iets nieuws. Uitdragen waar zijn school voor stond op open dagen was een van zijn grote hobby's. Hij deed dat met verve, hij kon dat goed.

Op dit moment gaat Gert drie dagen per week naar een ontmoetingscentrum in een verpleeghuis, waar hij deelneemt aan een groep jongeren met dementie. Daar organiseren ze activiteiten waar Gert wel of niet, afhankelijk van zijn stemming en wat hij nog kan of wil, aan mee doet. Vaak komt hij thuis met opmerkingen als "Op deze school: ze organiseren dat zo slecht! Neem nou ..." of "Dat kan je toch niet maken! Dat is toch wel een heel slechte PR!" of "Ik weet dat ik me er niet mee moet bemoeien, maar zo ga je toch niet om met je stagiaires!" De manager in Gert spreekt.
Met een van de medewerkers kan hij niet goed opschieten. Die maakt grapjes die Gert interpreteert als 'niet leuk' en 'ongepast' en als 'slecht voorbeeld voor de meisjes' (stagiaires). Gert wordt er erg verdrietig van, omdat hij ervaart dat hij niet meer die manager is die daar wat aan kan doen. Bovendien heeft hij niet meer die woorden tot zijn beschikking waarmee hij duidelijk kan maken wat hem zo dwars zit. In mijn bijzijn en met mijn hulp heeft hij zijn mening tegen de bewuste medewerker geuit. Die leek het wel te begrijpen en gaf aan dat hij zich niet bewust was van Gerts ongemak. Ik hoopte dat Gert daarmee zijn irritatie en verdriet afgelegd zou hebben. Maar niets is minder waar. Hoe lossen we dit op?

vrijdag 3 oktober 2014

Vijf dagen alleen

Fiets, broodjes, sap en een boekje van Carmiggelt: perfect
Vorige week ben ik alleen een midweek in België geweest, in Durbuy. Ik ging met de auto. Racefiets mee, en natuurlijk hardloop- en wandelschoenen, en niet te vergeten: laarzen en boeken. Ook een kratje met eten voor de eerste dag en veel lekkers voor het geval dat. Het vertrek van huis vond ik akelig, maar eenmaal onderweg begon het 'vrije' gevoel en dat is vijf dagen zo gebleven.

Het was een experiment. In 36 jaar ben ik niet zonder Gert op vakantie geweest. Wij deden bijna alles samen: wonen, vakantie, theater, bioscoop, fietsen. Een vakantie met Gert is op dit moment voor mij geen echte vakantie. Op vakantie is Gert zijn veilige plekjes kwijt, zijn gewone doen. Daardoor is het voor mij en voor hem veel moeilijker elders dan thuis. Maar ik verlangde zo naar een paar dagen even helemaal niets, dat ik die midweek gepland en doorgezet heb. Sommigen hadden zo hun twijfel of ik het aan zou kunnen zo alleen, maar het is gelukt! Ik heb veel gewandeld, gefietst en gelezen. Heerlijk!

Ook voor Gert was het wennen. Zijn zus heeft bij ons thuis voor hem gezorgd, met vallen en opstaan, maar met alle geduld. Geweldig! Gert zei me bij thuiskomst dat hij me vreselijk gemist had, maar dat hij ook graag wilde dat ik een echte vakantie zou hebben. Wat een lieverd!