Gert heeft jarenlang een functie als manager gehad op een heao en daarna enkele jaren als rector op een middelbare school. Hij was nauw betrokken bij de leerlingen en docenten, en was altijd in voor iets nieuws. Uitdragen waar zijn school voor stond op open dagen was een van zijn grote hobby's. Hij deed dat met verve, hij kon dat goed.
Op dit moment gaat Gert drie dagen per week naar een ontmoetingscentrum in een verpleeghuis, waar hij deelneemt aan een groep jongeren met dementie. Daar organiseren ze activiteiten waar Gert wel of niet, afhankelijk van zijn stemming en wat hij nog kan of wil, aan mee doet. Vaak komt hij thuis met opmerkingen als "Op deze school: ze organiseren dat zo slecht! Neem nou ..." of "Dat kan je toch niet maken! Dat is toch wel een heel slechte PR!" of "Ik weet dat ik me er niet mee moet bemoeien, maar zo ga je toch niet om met je stagiaires!" De manager in Gert spreekt.
Met een van de medewerkers kan hij niet goed opschieten. Die maakt grapjes die Gert interpreteert als 'niet leuk' en 'ongepast' en als 'slecht voorbeeld voor de meisjes' (stagiaires). Gert wordt er erg verdrietig van, omdat hij ervaart dat hij niet meer die manager is die daar wat aan kan doen. Bovendien heeft hij niet meer die woorden tot
zijn beschikking waarmee hij duidelijk kan maken wat hem zo dwars zit. In mijn bijzijn en met mijn hulp heeft hij zijn mening tegen de bewuste medewerker geuit. Die leek het wel te begrijpen en gaf aan dat hij zich niet bewust was van Gerts ongemak. Ik hoopte dat Gert daarmee zijn irritatie en verdriet afgelegd zou hebben. Maar niets is minder waar. Hoe lossen we dit op?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten