Al een paar dagen loop ik te hoesten en te snotteren, zit mijn hoofd helemaal vol en heb ik het om de haverklap koud en dan weer warm. Ik word er een beetje kribbig van. Voor Gert is dit geen ideale situatie; voor Bonne ook niet. Zelfstandig Bonne uitlaten, lukt Gert helaas niet meer. Het is aandoenlijk te zien hoe ze hun best doen om lief voor me te zijn, maar ik heb nu een wat korter lontje ...
De eerste dagen dacht ik nog: dat gaat wel weer vanzelf over. Want zo gaat dat ook altijd. Maar nu na vijf dagen ploeteren heb ik eindelijk familie van Gert, die bij ons in het dorp woont (!), gevraagd wat boodschappen voor me te doen. Met Bonne lopen - op mijn gemak kuierend met mijn neus in de wind - dat gaat nog goed. Gert met de auto naar de groep brengen: het lukt me. Maar in een supermarkt met een kloppend, vol hoofd en pijnlijke spieren staan wachten bij de kassa en dan met volle tassen naar huis fietsen, dat is me net wat te veel. Zonder boodschappen lukt echter niet meer. Ik heb de laatste dagen de vriezer flink aangesproken. Het wordt gewoon weer tijd voor het eten van verse groenten. Morgen worden de boodschappen voor ons gedaan: heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten