Drie weken geleden had Bonne iets in zijn linker voorpoot zitten. Hij likte net zo lang tot het helemaal open lag. De dierenarts gaf pilletjes voor een week en de raad Bonne een kap om te doen. Wij vonden dat een beetje zielig voor Bonne. We besloten te wachten tot na dat weekend. De wond heelde. Een kap was niet nodig. Afgelopen vrijdag, drie weken later, bleek Bonne weer de wond open gebeten te hebben. Ook nu gaf de dierenarts pilletjes voor een week (tja) en gaf mij een kap voor Bonne mee. Bonne is erg onhandig met die kap. Hij loopt overal tegenaan. Soms wil hij de kap af hebben en begint dan in het plastic te bijten. Ikzelf vind het soms erg grappig, maar Gert vindt de kap vreselijk, de wond op Bonnes poot eng en wil Bonne het liefst binnen houden, naast zijn stoel. Toen ik een foto van Bonne wilde maken en Bonne daardoor heel druk werd en hard blafte, raakte Gert helemaal van de kook. Gert ziet er echt niets grappigs in. Jammer.
We begrijpen er steeds meer van Simone. Er is een stevige relatie tussen Gert en Bonne, de vriendschap neemt toe en ik snap hoe dat komt. Door de cognitieve inlevering waardoor zeggen en luisteren achterop raakt komt de lichaamstaal, het kijken met de ogen en het gevoel een beetje compenseren. Ze hebben elkaar wat te zeggen. Wonderlijk.
BeantwoordenVerwijderenBonnes rol wordt steeds groter, lijkt het. Hij zoekt Gert op en blijft in zijn buurt. Gert is heel zorgzaam voor de hond, praat veel tegen hem (wat ik vaak niet begrijp, omdat Gert nog in halve zinnen en losse woorden spreekt) en verwent hem met veel snoepjes. Ik ben ontzettend blij dat we Bonne hebben. Want Bonne is ook voor mij vaak mijn uitlaatklep: gaat het even niet goed, dan lopen we even een flink stuk. En ik kan er weer een tijdje tegenaan.
Verwijderen