Gert ophalen bij de opvang is echt een feest. Hij is namelijk zo ontzettend blij dat hij daar weg kan, dat hij je met zijn allerliefste gezicht begroet en direct met je meeloopt naar de kapstok om zijn jas aan te doen. Hij kijkt dan nog wel heel even boos achterom. Dat ze het wel weten ...
Ditzelfde verschijnsel zie je als onze hulp Inge ("Eindelijk", denkt Gert) weggaat. Komt Inge binnen, dan betrekt Gerts gezicht. Gaat ze weg, dan begint hij gelijk van alles op te ruimen en is heel meegaand. Eten? Natuurlijk wil hij dat wel! Drinken? Alles is goed. Met Bonne een rondje lopen? Normaal gesproken begint Gert gelijk te mopperen dat het te koud is of dat hij niet ver wil lopen. Maar nu loopt hij bijna fluitend mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten