Nooit te vroeg juichen

De afgelopen verliep heel rustig.Na een druk paasweekend met veel bezoekjes deed de rust Gert echt goed. Hij deed goed mee: kleedde zich met mijn hulp elke dag zonder morren aan, douchte als ik dat aangaf, at alles op wat ik hem voorzette, ging naar de groep en zocht op tijd 's avonds het bed op. Het lijkt wel dat na een heftige periode, waarin Gert vaak boos en snel van zijn stuk is, er steeds weer een rustige fase aanbreekt.

Wellicht maakte het afgelopen week ook uit dat we geen hulp van buiten hadden. Onze hulp Inge bleef thuis, omdat ze last had van een virus die haar darmen in de war schopte. Inge had het de donderdag voor de afgelopen rustige week, heel moeilijk hier in huis. Terwijl ik naar het sporten was, had Inge een wel heel boze Gert om zich heen. Niets hielp om hem weer uit die boosheid te krijgen. Ik had Inge gezegd mij te bellen als het echt niet meer ging. En dat gebeurde. Gelukkig was ik al op weg naar huis, dus kon ik na een paar minuutjes de situatie aanschouwen: in de keuken een dreigende en schreeuwende Gert tegenover een zacht en beheerst pratende Inge. Van Inge hoorde ik dat Gert zo boos was geworden toen Inge Bonne probeerde te bevrijden van de halsband die Gert een paar slagen om Bonnes nek had gewikkeld om hem mee naar buiten te nemen, weg bij Inge vandaan. De hond stikte bijna, waardoor Inge zich geroepen voelde de hond van die strakke riem te bevrijden. Gert zag dat echt heel anders. "Ze heeft me geslagen!", bleef hij maar roepen. Pas nadat Inge weg was gegaan, kwam er weer een beetje rust in ons huis.

Hoe we met die boosheid moeten omgaan die steeds weer ontstaat zodra Gert ook maar het idee heeft dat het om 'zorg' gaat, of het nu de thuiszorg was of nu de thuisservice, weet ik nog niet. Komende week heb ik het erover met degene die voor ons de thuisservice, die twee ochtenden in de week dat ik even weg kan, regelt. Ik ben benieuwd wat daar uit komt.