Sinds een jaar of vijf kook ik voor Gert. Daarvoor heeft hij ruim dertig (!) jaar voor mij gekookt. Ik doe vreselijk mijn best om Gert elke dag iets voor te zetten wat hij lust. Nou is Gert niet eens zo moeilijk met eten. Hij lust dan wel geen knoflook, mayonaise, slasaus, witte bonen in tomatensaus of vis, en moet ik niet al te gekke nieuwe dingen bedenken, voor de rest heb ik niet te klagen. Omdat ik zelf geen vlees of vis eet, eet Gert nu ook niet meer alle dagen een ´lappie vlees´. En dan te bedenken dat Gerts vader slager was!
De laatste weken begint Gert wat kieskeuriger te worden met eten. Hij blijft in de keuken vaak dichtbij mij staan en kijkt gespannen wat ik allemaal in de pan doe. Stiekem een teentje knoflook meebakken is er jammer genoeg niet meer bij. Enkele gerechten die Gert pas is gaan eten sinds ik kook, bijvoorbeeld pompoensoep, zegt hij niet te lusten. "Dat lust ik al nooit!" Zo anders dan vroeger, bekijkt hij elke hap warm eten heel secuur of er geen ongerechtigheidjes inzitten. Neem nou de andijviestamppot. Elk minuscuul stukje bot afkomstig van de spekjes dat hij in de stamppot vindt, legt hij met een vies gezicht naast zijn placemat. Met net zo´n vies gezicht laat hij mij de piepkleine theeblaadjes zien die hij onderin zijn theeglas vindt. "Dat lust ik echt niet!" Ik zeg maar niet te veel over die enorme hoeveelheden zout en peper die hij over zijn eten strooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten