donderdag 29 juni 2017

Dagvulling

Al een tijd heb ik het plan een stukje te schrijven over mijn dagvulling: wat wil ik, wat doe ik, hoe pak ik het aan? Door het op te schrijven kom ik wellicht op antwoorden.

De laatste zeven jaar werd mijn dag gevuld met het zorgen voor Gert en de hond Bonne. Zeker de laatste jaren hoefde ik nooit te bedenken wat ik zou moeten doen, waar ik nu eens heen zou gaan, of ik thuis of buiten de deur zou eten, wie ik een bezoekje zou brengen. De zorg voor Gert was 24 uur lang, elke dag. Ik probeerde zo veel mogelijk Gert te laten genieten van het gewone leven buiten de deur. Als dat lukte, had ook ik een mooie dag. Maar ik was veel en vaak thuis.
Nu heb ik alle uren van de dag om zelf in te vullen. Geen vaste tijden meer, geen verplichtingen, geen doelen die gehaald moeten worden, geen uren die gemaakt moeten worden. Is dat niet wat iedereen zou willen? Ik moet zeggen: dat is ook fijn. Maar die verplichte tijden en taken gaven wel structuur en vulling aan je dag. Leuk of niet leuk, zinvol of niet, interessant of saai: je moest je eraan onderwerpen. Nu kan ik mijn eigen tijd invullen. Met van alles en nog wat. Met een kleine beperking, dat wel: ik moet er rekening mee houden dat ik wat ik ook onderneem, binnen mijn budget houdt. Iets waar je nou niet echt mee bezig bent als je in een situatie terechtkomt als de mijne op dit moment.

Wat heb ik tot nu toe gedaan? Ik ben in de nu alweer negen maanden zonder Gert weinig verplichtingen aangegaan. Ik help wekelijks bij de 'bosgroep', een groep vrijwilligers die op een nabij gelegen landgoed de beheerder helpt met het onderhoud van het bos en het beekdal. We snoeien, knippen, slopen oude hekwerken, drinken koffie en bespreken van alles wat maar in onze hoofden opkomt: het weer, de formatie, wat het is om alleen te zijn, het werk, de E-nummers, de naam van de planten waar we op staan te trappen. Een fijne bezigheid. In dat bos loop ik veel met Bonne. Gelukkig ken ik inmiddels enkele mensen die ook graag wandelen en met wie ik langere wandelingen maak.

Soms bedenk ik een plannetje om te doen wat ik graag doe: stukjes schrijven. Dan bedenk ik het plan om enkele ochtenden bij ouderen te gaan helpen om op die manier stof te vergaren om over te kunnen schrijven. Of ik haal boeken uit de bieb over dementie en stel me voor dat ik probeer te beschrijven wat het is om jong dement te worden. En dan niet over de frontotemporale vorm van dementie (je zou uit de media bijna denken dat jonge mensen altijd deze vorm van dementie hebben!), maar juist ook al die andere vormen van dementie bij jongeren waar weinig over geschreven wordt. Maar ik moet bekennen: tot nu toe breng ik deze boeken ongelezen weer terug naar de bieb. Misschien moet ik de stof om te schrijven toch ergens anders gaan halen.

4 opmerkingen:

  1. Wat jij schrijft leest zo prettig dat het voor andere mensen fijn zou zijn als ze jouw ervaringen konden lezen. Ik vond het in ieder geval fijn om van je te lezen hoe het nu met je gaat, je bezoek aan Zwitserland, je bezorgde buurvrouw, je rouwproces en het invullen van alle tijd die je nu hebt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Met wat miss Steekjes schrijft ben ik het helemaal mee eens.
    Probeer het eens!
    Je hebt een hele prettige schrijfstijl.
    En verder kan ik maar een ding tegen je zeggen:"Heel,heel veel sterkte!".

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Voor alles is een tijd en misschien is het de tijd nog niet. Maar jouw manier van schrijven vind ik heel prettig om te lezen. En jouw manier van omgaan met een partner met dementie, is zeker waardevol voor anderen. Dus wie weet?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoe gaat het met je, Simone?
    Je bent al weer even offline...
    Hoop dat het goed met je gaat.
    Veel groeten van Henk

    BeantwoordenVerwijderen