In een paar dagen tijd heb ik het boek 'As in tas' van Jelle Brandt Corstius gelezen. Een heel persoonlijk, prachtig boek. In het boek beschrijft Jelle zijn fietstocht van Amsterdam, waar hij de as van zijn vader Hugo in zijn fietstas doet, naar de Middellandse Zee, waar hij de as in zee uitstrooit. Tijdens de fietstocht komen herinneringen aan zijn vader naar boven. Niet zo gek als je leest dat hij met zijn vader vaker fietstochten ondernam.
Wat me aan het denken zette, was een stukje tekst over rouwen. Een vriend stuurt Jelle een sms'je: "Hoe gaat het met het rouwen?" Jelle vindt het een stompzinnige opmerking, maar gaat er toch over nadenken. Hij schrijft: 'Nu ik er goed over nadenk: het rouwen vond plaats toen hij nog leefde. Door dementie verandert iemand fundamenteel. Je neemt eigenlijk al afscheid van de persoon zonder dementie. Er zijn nog wel wat overeenkomsten tussen die twee mensen, maar ze zijn absoluut verschillend, zoals een tweeling.'
Hoe zit dat bij mij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten