zaterdag 17 januari 2015
Glad
Elke dag een half uurtje wandelen. Dat doen we. Vanmorgen begon de wandeling goed. We hadden Bonne meegenomen. Gert was nog vol van zijn dag gisteren bij de groep jongdementerenden. Er was een meneer geweest die flink afgegeven had op de regering. Gert vond het veel gebral, maar ja "die man kon er ook niets aan doen." Ik heb Gert maar niet verteld dat die man niet tot zijn groep behoorde ... Halverwege de wandeling bleek het pad erg glad te zijn. Er lagen bevroren plasjes water op de weg. "Pas op, Gert, het is glad. Ga maar een beetje aan de kant lopen." Gert begreep me niet. Maar na de tiende keer reageerde hij: "Ik hoor je wel!" Gezicht op onweer, hoofd naar beneden, tempo in de nulstand. Wat ik ook probeerde, de lol was eraf. In mineurstemming liepen we naar huis.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ach Simone, ik word vaak verdrietig als ik je stukjes lees .... Als dochter van een dementerende vader is alles een stuk makkelijker. Ik bewonder je geduld, ik wens je voor dit jaar een hele hoop extra geduld toe!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor je bemoedigende woorden!
VerwijderenIk moet eerlijk zeggen, Inge, dat ik het steeds moeilijker begin te vinden. Gert verandert erg in zijn gedrag. Hij is gauw bozig, verdrietig, verongelijkt. Een echt gesprek waarover ook maar is niet meer mogelijk. Alleen als ik een muziekje opzet, meezing en met Gert door de kamer 'dans', hebben we samen plezier. Veel meer is er (bijna) niet. We doen ons best.