dinsdag 7 maart 2017

Toen onze Mop een Mopje was ...

Ben ik nou altijd zo vergeetachtig geweest? Raakte ik voorheen ook helemaal in paniek als ik iets echt niet meer weet? Hoe kan het toch dat ik van alles kwijt ben?

Het was weer eens zover. Onverwachts overviel mij de gedachte dat ik een creditcard nodig heb als ik met vakantie ga deze zomer. Of had ik er al een? Ik vond hem in mijn portemonnee. Maar hoort daar ook een pincode bij? Wat was die code dan? Met behulp van een memory-kaartje, ooit door de Postbank aan de vergeetachtigen onder ons aangeboden, kwam ik op een code. Die code zei me echter niets. Wat nu? Misschien had ik de brief met de code bewaard? Dat mag natuurlijk helemaal niet, maar in mijn verstrooidheid ... Ik voelde een lichte paniek opkomen. Toch maar even zoeken dus. Ik zocht in de meest voor de hand liggende laadjes: natuurlijk vond ik die brief niet. Maar ik vond wel wat anders.

Onder in een van de laadjes vond ik de brief waarin stond dat Gert en ik onze pup konden ophalen. Op een geeltje had ik de afspraak met de fokker geschreven: op 7 juli 2007 moesten we naar Kollumerpomp in Friesland om onze Drentsche patrijshond op te halen. Ik weet nog hoe we naar huis reden: Gert achter het stuur van onze Volvo, ik met Bonne op een handdoek op mijn schoot, aan mijn voeten een zak met brokjes. Bonne zag eruit als een Jack Russel: glad van haar, zijn staartje als een antenne omhoog, stevige poten onder een beweeglijk lijfje, grote lange oren. Gert was gelijk gek op die hond. Hij was vreselijk bezorgd dat Bonne iets zou overkomen. Daarom hield hij Bonne altijd heel strak vast, wat Bonne niet altijd zo leuk vond.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten