Een vrolijk gezicht

Vandaag overkwam het me weer: Gert wilde niet uit de auto stappen. Gert moest naar de prikpost om geprikt te worden voor de controle van zijn bloedverdunners. Ik kon hem alleen vermurwen uit te stappen door hem te zeggen dat José, de mevrouw van de trombosedienst, op hem zat te wachten. In het gebouw waar de prikpost zich bevindt, wilde Gert echter niet de trap op. Ik zag maar één oplossing: José halen en vragen of zij Gert naar boven kon praten. Gelukkig waren er geen mensen meer voor ons en kon José direct mee. Het lukte. Wat een ander, vrolijk gezicht al niet kan doen! Gerts gezicht klaarde helemaal op. Hij zei nog wel dat hij boos was, maar dat José hem vrolijk maakte. Na het prikken liepen we naar beneden en naar de auto: ik voorop, meters achter me een boze Gert.