Even gewoon

Toen we hoorden dat Gert een vorm van Alzheimer had, zei ik het regelmatig: "Ik wou dat het weer gewoon was!" Eerlijk gezegd schreeuwde ik dat, als ik met Bonne liep te sjouwen door het Groningse land, waar toch niemand mij hoorde. Ik schreef het ook op verschillende mapjes die bij informatiebijeenkomsten over dementie uitgereikt werden. In de loop der tijd is dat 'gewoon' op de achtergrond geraakt. Ik heb me er bij neergelegd dat het allemaal niet meer 'gewoon' zal worden. Maar héél soms is het wel weer even gewoon. Enkele dagen geleden ging ik door mijn rug. Ik kon er 's nachts niet van slapen. Ik kon niet zitten en liggen. Toen deed Gert het licht aan en begon heel rustig tegen me te praten, net als vroeger als ik het helemaal niet meer zag zitten, als de stress bezit van me nam. Het was weer even 'gewoon'.