"Hoe gaat het?"

"Hoe gaat het?" Ik sta net te klungelen met Bonne die niet door wil lopen omdat hij in het gras een fantastisch luchtje in zijn neus krijgt, als een buurvrouw mij aanspreekt. Ik kijk op. "Vandaag eigenlijk niet zo best." Nou niet echt het antwoord dat standaard gegeven wordt. Maar ik weet dat deze buurvrouw niet schrikt van mijn reactie, dat zij ook echt wil weten hoe het met me gaat. "Hoe komt dat zo?" Ik doe mijn best het uit te leggen: dat de eerste weken snel voorbij gingen, dat er veel aanloop was, dat ik leuke appjes kreeg, dat ik bij verschillende mensen te eten ben gevraagd, dat ik zelfs naar de film ben geweest, dat ik nu echter veel meer op mezelf aangewezen ben en ... dat ik Gert zo vreselijk mis. "Je voelt je af en toe erg eenzaam dus." Het woord is gevallen: eenzaam. Zo noem je dat dus, het gevoel dat je alleen op de wereld bent, dat je niet hand in hand loopt met degene die je door dik en dun vertrouwt, dat je boos, vrolijk, geïrriteerd of blij of wat dan ook bent zonder dat iemand dat merkt, dat je bang bent dat niemand je zal missen als je ziek en ellendig in huis ligt, dat je je pas goed voelt als je iets aan het doen bent, maar dat je eigenlijk helemaal niets wilt doen. Eenzaam. Zou dat het zijn? Zal het wennen?

Wat zou Gert zeggen als ik hem dit stukje zou voorlezen? Hij zou uit zijn stoel opstaan, mijn hand pakken en zeggen: "Kom, we gaan!"