Boos, boos en nog eens boos

Ook al ben je de beminnelijkste man ooit, Alzheimer kan dat zo nu en dan helemaal teniet doen. Zo rustig en harmonieus Gert altijd was, zo onrustig en boos kan hij nu zijn. De laatste dagen is hij vooral boos op mij. Niet de hele dag, maar wel veel kleine momenten. Het ene moment liggen we gezellig in bed te praten over opstaan, over de harde wind, over Bonne. Het andere moment zie ik opeens Gerts gezicht betrekken. Hij kijkt mij venijnig aan en zegt: "Dat wil ik niet! Dat doe ik niet!" Ik reageer meestal niet op zijn boosheid, maar vind het niet prettig. In zo'n stemming krijg ik Gert niet het bed uit, niet in de kleren en niet aan het eten of drinken. Soms duurt die stemming tot aan de lunch. Gelukkig wil hij uiteindelijk wel kleren aan (hij zal het wel koud hebben in zijn pyjama) en wat drinken. Dring ik te veel aan (Neem nou toch een boterham!), dan gaat hij direct naar boven in bed liggen. Soms kan ik niet voorkomen dat hij dan zichzelf in een spiegel ziet of in een ruit. Zijn spiegelbeeld maakt hem nog veel bozer, waardoor hij op de spiegel of ruit begint te slaan. Dat gebeurde vorige week ook een keer 's nachts. Ik moet zeggen dat ik daar toch wel erg van schrok. Gert niet. Hij was vooral heel boos!