Aapjes kijken

"Toen wij laatst in een dierentuin in Amersfoort waren, was daar een aap, gorilla geloof ik, die heel relaxed op een tak zat, een arm hing slap naast zijn lijf. Opeens kwam die arm omhoog: in zijn hand had hij een flinke hoop poep. Echt. En erger nog: even later begon hij die poep lekker op te eten. Smerig!" Met afgrijzen hoorde ik dit verhaal van mijn broer aan. Gatver! We liepen in Burger's Zoo en waren bij de apenkooi aanbeland. Een heel grote aap, gorilla geloof ik, zat heel relaxed op een tak, een arm ... Ik hoef het verhaal niet verder te vertellen. Echt waar. Mijn schoonzusje heeft er een mooie foto van gemaakt.

Gert herinnert zich van dit tafereel niets. Voor hem was het zaak in die dierentuin om ons niet kwijt te raken. Zoals hij vroeger op reis talloze malen al onze 'colli' telde, zo deed hij nu met ons. Waren we er allemaal nog? In de donkere gangen van de attractie 'Ocean' was het soms lastig ons in de gaten te houden, maar buiten ging dat gemakkelijk. Immers, Gert is met zijn twee meter bijna altijd groter dan al de mensen die er rondslenteren.

'Voor paal staan'

Sinds enkele dagen zorgen Gert en ik voor de poesjes van familie. 's Morgens fietsen we langs, geven de poesjes eten en doen boodschappen. 's Avonds ga ik meestal alleen, op de fiets. Op een avond valt me op het pleintje dat ik op de terugweg naar huis passeer, iets 'vreemds' op. Ik zie een meisje staan, een meisje van een jaar of veertien, dun, lang, spichtig. Ze staat naar een muurtje toe gebogen, hoofd omlaag, de billen naar achteren en de voeten dicht bij elkaar. Achter haar staan op zo'n twee meter een stel jongens, van dezelfde leeftijd, een stuk kleiner, maar wel dikker en wat onwennig stoer. Voor een van de jongens ligt een bal. Hij geeft een enorme trap tegen de bal. De bal komt met een enorme klap tegen de rug van het meisje aan! Ik schrik me rot. Ik doe niets. Ik fiets door. Pas als ik weer thuis ben, realiseer ik me wat ik gezien heb. Had ik moeten ingrijpen? Had ik dat meisje moeten zeggen dat ze helemaal gek is om daar voor die jongens 'voor paal' te staan? Had ik die jongens moeten zeggen dat ze niet zo idioot moeten doen, dat het een wel heel gevaarlijk spel is dat ze aan het spelen zijn? Met mijn onmacht en boosheid kan ik niet meer bij Gert terecht. Hij zou het verhaal niet meer begrijpen en heel verdrietig worden. Ik schrijf het maar even op.

Sport

Gert met zijn racefiets(ongeveer 2006)

Het is zomer. Dat betekent al sinds mensenheugenis voor ons: Wimbledon en Tour de France. Niet dat we zelf tennissen of wielrennen. Nee, wij kijken tv. 's Middags zo rond een uur of drie zet ik de tv alvast aan. Komt Gert uit bed, een beetje uitgerust, dan kan hij direct voor de buis met mij meekijken. Tenminste, zo ging dat altijd, maar nu niet meer. Gert kan het spelletje tennis niet meer volgen: hij heeft geen idee hoe dat zit met games en sets, wie tegen wie speelt, laat staan dat de stand hem iets zegt. Maar ook het wielrennen boeit niet meer zo. Ik heb de plattegrond van Frankrijk met de route van de Tour de France erop en de lijst van alle renners met nummers en al uit de krant geknipt. Gert kijkt er niet naar om. Ik moet bekennen: dat is even wennen.

Aan de slag met de tuinbank

Enige tijd geleden hebben we een bouwpakket voor een tuinbank gekocht: 20 latjes, ijzeren onderstel en een zak met schroeven en moeren om er een geheel van te maken. Hoe het precies in elkaar gezet moet worden, weten we nog niet. De latjes zijn van 'waaibomenhout'. Volgens de kenners moeten we die latjes eerst verven. Doen we dat niet, dan moeten we de latjes vast en zeker na één seizoen vervangen.

Gert en ik gaan samen aan de slag. De latjes verven we rood. Ik heb bij de Gamma met hulp van een medewerker de nodige spullen voor onze klus gekocht: rode beits, platte kwast, rollertje met bakje, stokjes om te roeren, terpentine en fijn schuurpapier. Het plan is: eerst schuren we samen de latjes, dan brengt Gert met de kwast verf op en ga ik er met het rollertje nog eens overheen. Het schuren lukt Gert en mij goed, maar het verven is een stuk lastiger. Het is moeilijk Gert uit te leggen wat hij moet doen. De beweging van het verven zit nog in zijn hand, maar hij verft niet het hele latje en geeft ook de krant die onder de latjes ligt, een rode kleur. Ik probeer zo snel mogelijk met het rollertje de verf op de latjes te verdelen, zodat er geen druipers ontstaan. Na een uur werken hebben we de helft van de latjes aan één kant gedaan. Ik bel mijn broer om hem te vragen hoe ik de kwast en het rollertje moet bewaren voor morgen. Wel erg confronterend zo'n klus. Maar morgen gaan we gewoon weer verder.