zondag 24 februari 2013

Sneeuw

Met Bonne heb ik vandaag al heel wat sporen in de sneeuw gezet. Die van Bonne zijn duidelijk die van grote hondenvoeten, die van mij zijn die van een reus. Omdat de sneeuw onder mijn wandelschoenen blijft plakken, lijken mijn stappen gigantisch. Zou Gert meegegaan zijn, dan hadden we echte reuzenprints kunnen maken. Maar Gert ziet niks in die kou. Hij hoopt op de lente. Wie niet?

zaterdag 23 februari 2013

Wëreldbänd

Gisteravond zijn we naar de voorstelling Playground van De Wëreldbänd geweest. Deze band bestaat uit vijf mannen die op allerlei muziekinstrumenten spelen, over het toneel dansen, buitelen en rennen, en die ons af en toe vreselijk aan het lachen maakten. Het was een geweldig leuke avond.
Gert heeft er vooral met verbazing naar gekeken. Ik denk dat hem veel van de grapjes ontgaat. Het spektakel overdonderde hem. Het deed hem aan zijn oude school denken, waar hij enkele jaren geleden nog rector was. Hij meende zelfs ook even dat hij daar was. "Ik was hier eerder. Werkt Peter nog steeds hier? Die docent van de muziek." Dat gevoel nam steeds meer toe. Toen we onze jassen gingen ophalen, vroeg Gert me: "Heb ik hier nou ook gewerkt?"

vrijdag 22 februari 2013

Regiotaxi

'(...) De Stadsregiotaxi brengt u van deur tot deur en is een gemakkelijk en goed alternatief voor de bus en de taxi. Een prima vorm van aanvullend openbaar vervoer voor iedereen.' Uit: folder Stadsregiotaxi Arnhem/Nijmegen

Gert gaat elke week naar de 'kopgroep', een groep mensen die met elkaar bespreken hoe zij met hun 'kopproblemen' omgaan. Om daar te komen maakt Gert gebruik van de regiotaxi. De taxi komt hem 's morgens ophalen en brengt hem tussen de middag weer thuis. En dat alles voor maar 2,20 euro. Prachtig zou je zeggen. Voor Gert is het echter 'a hell of a job' (een vaak door ons geciteerde uitspraak van Denise, de dochter in de serie The Royle Family). Het begint al 's morgens bij het opstaan. Hoe laat we ook opstaan: Gert is heel gehaast. De taxi komt immers zo. Met enige aandrang krijg ik hem zo ver zich te scheren, tanden te poetsen, zich rustig aan te kleden, Bonne snel even te laten plassen en poepen, en wat te eten. Andere dagen de gewone gang der dingen, maar niet als de taxi komt. Dan het geld. Je moet je eens voorstellen wat het betekent als je geen idee van de munten hebt en je die munten ook nog onder druk tevoorschijn moet zien te toveren. Stress dus, heel veel stress. Maar dat is nog niks bij de stress die in de taxi zelf ontstaat. Soms moet Gert zelf maar zien dat hij in de auto komt (graag binnen twee minuten, want anders rijden ze weg), wordt Gert met zijn twee meter achterin tussen twee dikkertjes in een auto ter grootte van een Panda gepropt ("Je bent nog jong, dat gaat wel!") en stopt de taxi op allerlei adressen, maar steeds niet de onze. Gert komt meestal bekaf thuis. Van deur tot deur, maar gemakkelijk?

maandag 11 februari 2013

Anders

Soms moeten we ook erg lachen om wat er 'fout' gaat of net een beetje 'anders. Neem nou het tafeldekken. Gert wil daarbij vaak helpen. Dat is mooi. Dan is dat maar voor elkaar.
We gaan lunchen. Dus: "Als jij nou de tafel dekt, Gert, dan zet ik vast thee." "Okay, komt voor elkaar." Het is even zoeken, maar het komt voor elkaar. Nou ja: het komt voor elkaar, maar anders.
Blokjes

Ruim een week geleden, de avond van de aankondiging van de abdicatie van koningin Beatrix, begaf onze digitale tv het: heel veel en vaak blokjes, het beeld bleef hangen, soms drie zenders boven en over elkaar. UPC gebeld: een afspraak met een monteur gemaakt. Gert vergeet elke afspraak, maar een paar dagen later op donderdagmorgen zei hij: "We moeten vroeg op: de monteur komt." Die monteur is gekomen, heeft een snoertje vervangen, zijn hoofd geschud over zoveel onkunde aan onze kant en zal ons de rekening sturen. Het gekke is dat Gert nu denkt dat we een heel ander systeem hebben, dat dat de reden is waardoor hij de tv niet meer aankrijgt en niet meer weet hoe de afstandsbedieningen werken. Een paar keer per dag oefenen we nu het aan- en uitzetten van de tv. Wellicht lukt het Gert nog deze handelingen te leren.
Boomklever

Vanuit huis kunnen we goed zien of er vogels in ons 'vogelhuis' van ons voer eten. De vogels kunnen daar kiezen uit vetbollen, pinda's of zaden. Nu met die sneeuw en het koude weer komen er heel wat vogels ons vogelhuis bekijken: koolmezen, pimpelmezen, roodborstjes, vinken en af en toe een boomklever.

Het vogelhuis is een mooi voorbeeld van de spraakverwarring waarin we op dit moment vaker per dag terechtkomen. "Gauw, Gert, kijk, een boomklever in het vogelhuis! Kijk dan!" Ik praat snel, wijs naar buiten. Gert kijkt naar buiten, naar het nestkastje dat aan de schutting hangt, daarna naar het bijenhotel. "In het vogelhuis! Wat we van Wim gekregen hebben, dat met die vetbollen. Daar!" Wanhopig kijkt Gert me aan, zeker zo wanhopig kijk ik terug. Weer de boomklever gemist.

Het woord 'vogelhuis' voor het 'huisje van gaas met rieten dak waarin wij voor de kleine vogels voer leggen', blijft niet in Gerts hoofd hangen. Jammer nou.

Dromen zijn bedrog

Gert zit aan tafel: hoofd naar beneden, iets voorovergebogen, slap. "Ik denk dat ik last van wanen krijg, Simoon, ik vind dat echt een beetje eng worden. Vorige week dacht ik dat Jan in Parijs was gaan wonen zonder dat te zeggen. Maar dat was een droom. Zonet dacht ik dat er nog iemand in de kamer was. Ik raakte helemaal in de war. Dit was geen droom. Ik wist niet goed meer waar ik was." Een slecht moment. Geen droom, wel bijna echt.