zondag 27 december 2015

Dat was kerst!

Dat was kerst! Een wel heel wisselvallig gebeuren dit jaar. Eerste kerstdag gingen Gert en ik eind van de middag eten bij Gerts zus. Dat Gert niet veel zou eten, wisten we van tevoren. Dat eet hij de dagen erna wel weer bij. Wat het moeilijk maakte, was dat Gerts stemming tegen de tijd van het toetje helemaal omsloeg. Was hij eerst nog wel geneigd op zijn manier vrolijk mee te praten met de andere aanwezigen, een telefoontje tijdens het eten verstoorde wellicht zo zijn rust dat hij zich in zichzelf terugtrok en zacht tegen mij zei dat hij meteen naar huis wilde. Ik heb gauw mijn toetje opgegeten en ben met Gert naar huis gereden.

Tweede kerstdag kwamen mijn broer en schoonzusje bij ons koken en eten. Of dat nu te druk was, weet ik niet. Het begon in ieder geval weer heel vrolijk, maar na een tijdje begon Gert te slepen met kookboeken, Allerhandes en andere tijdschriften. Die moesten naar boven. Tijdens het eten ging het weer een tijdje goed, maar ook nu haalde Gert het toetje niet. Rond negen uur lag Gert al in bed. De rest van de avond heb ik lekker rustig zitten puzzelen met een wijntje onder handbereik. Ik heb echter een wat vreemd, onbestemd gevoel aan die kerst overgehouden.

Vanmorgen begon weer echt naar! Gert wilde 'naar huis', werd boos bij het aankleden, waardoor ik ook weer boos werd en ik uiteindelijk met Bonne ben gaan wandelen om de adrenaline bij mij te laten zakken. De rest van de dag verliep bij Gert wisselend: soms blij (zingend met de top 2000), soms somber (ik kan niks), soms vrolijk (ik moet de opening van de school doen, als de school weer begint). Straks soep met stokbrood eten (wie weet eet Gert wat) en als toetje ijs met warme cupcakes (restjes van de kerst). Morgen weer een dag.

maandag 21 december 2015

Dat is van mij!

Wat is dat toch met die tijdschriften? Gert verzamelt de laatste weken steeds vaker allerlei tijdschriften. Er is een stapel oude tijdschriften waarmee Bonne mag lopen slepen. Die krijgt daar de kans niet meer voor, omdat Gert ze voor zijn neus wegkaapt. Ook de tijdschriften die op de tafel liggen om door mij gelezen te worden, neemt Gert mee. Hij verstopt ze onder zijn kussen, legt ze op zijn nachtkastje of sleept ze de hele dag mee. Wil ik ze weer op tafel leggen, dan wordt hij erg boos en klemt ze tegen zich aan, onderwijl roepend: "Die zijn van mij! Van mij!" Heel voorzichtig pak ik wel eens een tijdschrift van zijn nachtkastje als hij slaapt. Na een paar dagen kan ik de stapel gewoon weer oppakken en ergens anders neerleggen. Tot er weer een moment van verzamelen aanbreekt. Nu niet van tijdschriften, maar
van dvd's.

Minder thuiszorg

Vorige week heb ik besloten de thuiszorg terug te brengen tot één keer in de week. Voorheen kwam twee  keer in de week iemand van de thuiszorg om Gert te helpen met het douchen. Gert vond en vindt douchen niet leuk. De dagen van het douchen begonnen dan ook niet leuk. Gert was erg boos en bleef dat een paar uur. Ik werd daar heel moedeloos en verdrietig van.Vandaar leek de oplossing: thuiszorg. Op dit moment is Gert echter ook heel erg boos als de thuiszorg er is. Om de rust bij Gert weer een beetje terug te krijgen en de ochtenden vrolijker te beginnen, heb ik het besluit genomen de zorg van het douchen weer grotendeels op me te nemen. Die ene keer in de week dat de thuiszorg nu nog komt, is er om Gert de hulp van anderen toch te laten ervaren. Of hij het nou leuk vindt of niet. Want als ik een paar dagen weg wil, zal er toch hulp moeten komen. Een lastig probleem.

Linnen tasje

Het linnen tasje dat Gert meeneemt naar de groep, is heel vuil geworden. Ik heb het in de was gedaan. Gert merkte vandaag direct dat hij een ander linnen tasje mee had. Dat was even wennen! Gelukkig passen in dit tasje ook de broodtrommel en de Ipod. Maar zijn 'oude' tasje wil Gert wel terug, zei hij met klem, toen ik hem vanmiddag weer kwam halen. Het nieuwe tasje is te stug.

dinsdag 15 december 2015

Kapper

Vanmiddag moet ik met Gert naar de kapper. Zijn 'baard’ moet getrimd worden. Dat is nodig, omdat Gert zich niet meer wil scheren of zich er met een jantje-van-leiden vanaf maakt. Niemand mag hem bij het scheren helpen, maar de kapster laat hij toe zijn baard met een kleine tondeuse bij te werken. De afgelopen keer was ik bang dat de spiegel bij de kapper problemen zou kunnen geven. En dat was ook zo. Gert zat nog niet voor de spiegel of zag zijn broer. “Hé, daar heb je Dick!” Gert keek mij blij aan en wees op de spiegel. “Nou, Gert, dat is toevallig.” De kapster begreep de hint en pakte het direct goed op: zij wees op het spiegelbeeld en begon met Gert vrolijk over zijn broer te praten. Misschien zien we Dick vanmiddag weer.

Spiegels

Wat is dat toch met die spiegels? Waarom trekken die Gert aan? Wat maakt hem zo boos bij het zien van zijn spiegelbeeld? 

Kijkt Gert ’s morgens in de spiegel, dan ziet hij zijn broer. Ik zeg hem niet dat Alzheimer hem weer eens voor de gek houdt, maar zwaai eens. Gert zwaait ook en begint enthousiast tegen zijn spiegelbeeld te praten. Dat was een paar weken geleden wel anders. Zag hij zijn broer in de spiegeling van de ramen in de woonkamer, dan liep hij snel naar buiten om zijn broer te begroeten. Hij zocht hem overal. “Hij is weer weg. Zeker met de trein mee naar Amsterdam. Waarom zei hij niks?” Gert werd er erg verdrietig van. ’s Avonds doe ik sindsdien al vroeg de overgordijnen dicht om te voorkomen dat Gert met zijn spiegelbeeld geconfronteerd wordt. Aanvankelijk dacht ik er over een handdoek over de spiegel te hangen of een affiche op de spiegel te plakken, maar dat is niet meer nodig sinds ik met Gert meega in zijn idee dat zijn broer bij ons is. Voor welke spiegel we ook staan, ik praat vrolijk met Gerts spiegelbeeld, zwaai een paar keer en maak met Gert een rondedansje. Voor even opgelost.