Het is kerst

Alle ingrediënten voor de kerst zijn er:

• vanavond eten met Gerts familie (zo stellig als Gert eerst zei dit jaar met kerst écht thuis te willen blijven, zo stellig zei hij enkele dagen geleden dat we toch elk jaar met kerst enzovoort);
• top 2000 (Ipad raadplegen waar we zijn en wanneer onze nummers komen: vroeger samen, nu begrijpt Gert niet meer wat ik hem vertel);
• veel te veel honden in 'ons' bos (waartegen Bonne soms uitvalt en waartegen hij bijna altijd keihard blaft, zodat we vooral geschrokken gezichten naar ons en onze hond zien kijken en wij moeten uitleggen dat wij de liefste hond van de wereld hebben, maar dat hij wat angstig van aard is enzovoort);
• kerstboomnaalden op de grond (ik was vergeten het water bij te vullen; zou dat nog goed komen?);
• kerststol (Gert krijgt van mij de spijs, zoals met elke stol en zoals we het al 35 jaar doen!).

Iets leuks doen

Het is zondag, het regent, een harde wind maakt het koud. Ik heb Bonne net uitgelaten. Gert slaapt. Tijdens het wandelen kwam de theatervoorstelling van Lenette van Dongen afgelopen week weer in mijn gedachten. Ik ben er samen met Gert heen geweest. Het leek me een voorstelling die niet al te diepgaand zou zijn met niet te ingewikkelde verhalen en met veel lachen. En dat klopte. Bij Gert kwam het allemaal niet zo binnen. Hij keek strak naar het podium zonder ook maar één keer te lachen, terwijl dat soms echt wel op zijn plaats was. Na de voorstelling zei hij in de auto op weg naar huis dat hij het een mooie voorstelling vond. Ik weet niet of hij dat ook zo ervaren heeft of dat hij dat voor mij zegt. Hij is er de laatste dagen heel erg mee bezig dat ik leuke dingen doe: "Ga je vandaag nog iets leuks doen?"

Zelf maakt Gert ook leuke gebeurtenissen mee. Afgelopen vrijdag hebben ze als groep jong dementerenden zich even als rebellen gedragen: "Wij willen eruit!" hadden ze geroepen. Denk nou niet dat ze opgesloten zaten. Het was vooral dat samenspannen, wat ze een heel goed gevoel gegeven had. Ze hadden er als echte pubers vreselijk om moeten lachen. Gert vindt het steeds leuker om met gelijkgestemden te zijn: "Zij weten hoe het gaat en ik kan hen ook een beetje helpen." Gelukkig maar.

Een wel erge schuine kerstboom

De kerstboom is opgetuigd: twee rijen lampjes (nog steeds ons eerste setje!), witte en rode ballen (weinig oude, die zijn door bemoeienis van poezen en hond al lang gebroken), een kapotte piek (nog van Gerts moeder; we kunnen hem niet wegdoen). Ik dacht dat de boom redelijk recht in de houder stond, maar dat heb ik toch echt mis. Je zou het op de afbeelding misschien niet zeggen: de boom staat vreselijk scheef, maar wel stevig. Het moet maar zo. Gert vindt het prima zo. De kerstboom staat op de plek waar Bonnes mand stond, Bonne ligt nu in zijn mand vlak naast Gert. Iedereen blij!

Sinterklaas

Afgelopen weekend vierden we met Gerts familie Sinterklaas. We hadden lootjes getrokken. Ik maakte net als vorig jaar de surprises en gedichten. Op de avond zelf gaat alles een beetje aan Gert voorbij. Gert krijgt een pakje met een gedicht. Als zijn gedicht voorgelezen is, probeert Gert net als vroeger grapjes te maken, een complimentje te geven aan de maker. Ook al lukt het hem niet, het is toch nog een beetje de ‘oude Gert’. Dat is leuk.

Eenmaal thuis besef ik dat we in een gezelschap samen een beetje alleen zijn en steeds minder raakvlakken hebben met het leven van nog werkende en actieve familieleden. Ons leven gaat trager, is niet spectaculair meer en speelt zich in een kleine wereld af. Alles kost tijd, waardoor we nauwelijks nog toekomen aan iets buiten die kleine wereld. Hoe klein wordt die wereld?

Snetterol

Gert praat steeds moeilijker. Hij maakt zinnen niet af. Dat komt, vertelt hij, omdat hij of het juiste woord niet meer kan bedenken of al vergeten is wat hij wou zeggen. Soms kan ik het aanvullen, maar vaak ook blijven onze gesprekken steken in een soort verwarring. Dat is voor ons beiden heel vervelend. Blijven we zoeken naar de juiste woorden of de juiste zin, dan is de scherpte er vanaf of is de context onduidelijk. Gelukkig moeten we af en toe ook heel erg lachen over de rare woorden die Gert verzint. Wat te zeggen van 'snetterol'? Het duurde een paar minuten en pogingen voor ik erachter was dat Gert 'snottebel' bedoelde. Als ik goed gekeken had, was ik er sneller achter geweest ...

Soms gaat het mis

Deze zondag begon als elke zondag. Rustig opstaan, ontbijten met een eitje, krentenbollen en lekker donker brood. Het ging mis toen Bonne opeens met een dvd in zijn bek liep. Ik pakte de dvd af en stopte hem in zijn bench. Gerts gezicht betrok. Ik wilde de zondag een beetje rustig beginnen, maar Bonne begon in zijn bench helaas te piepen en te blaffen. Gert propte zijn broodje ei in zijn mond en wilde gelijk met Bonne een rondje gaan lopen. Ik zei dat we eerst even moesten afruimen en daarna zouden gaan lopen. Tijdens het afruimen had Gert het over alcohol en het feit dat hij daarvan moest hoesten. Ik legde hem uit dat dat kon, dat hij van een glaasje wijn gisteravond misschien aanslag in zijn keel had en daardoor moest hoesten. Gert begreep het verhaal niet. "Wat zeg je?" Ik legde het nog een keer uit. Na een keer of vijf "Wat zeg je?" en mijn uitleg raakte mijn geduld op. Mijn stem werd harder en waarschijnlijk onaardiger. "Wat bedoel je?" Gek werd ik ervan. De adrenaline kwam mijn oren en ogen bijna uit. Snel deed ik Bonne zijn tuigje om, vertelde Gert dat ik Bonne uit ging laten en rende bijna de deur uit. Gert verbijsterd achterlatend. Bij mijn thuiskomst hebben we het weer goedgemaakt.

Grote broer

12.00 uur
"Ik hoop dat de operatie goed verloopt." Gert kijkt me verbaasd aan. "Operatie?" Ik kijk ook verbaasd. "Piet, die moet toch geopereerd worden aan zijn arm? Hij is gevallen en heeft zijn schouder en arm behoorlijk erg geblesseerd. Die arm hangt er nu maar zo'n beetje bij. Dat heb je zaterdag nog gezien. Toch?" Het lukt Gert niet zich dat te herinneren. "Zaterdag? Waar waren wij dan?"

Dit zijn van die momenten dat je het wel gehad hebt met die Alzheimer. Ik leg het Gert uit. Ik vertel hem dat mijn broer zaterdag met zijn vrouw bij ons was, omdat ik graag mee wilde met een excursie. Dat zij beiden hem gezelschap gehouden hebben en dat we eind van de middag pannenkoeken gegeten hebben. Dan herinnert Gert het zich gelukkig weer een beetje. Helemaal zeker ben ik er niet van. Wel is zeker dat ik mijn zorg om mijn broer, de operatie, de pijn en hoe het verder moet, niet met Gert kan delen.

22.00 uur
Eind van de middag haalde ik Gert op bij de dagopvang voor jongdementerenden. Hij zag er een beetje bedrukt uit. Een medewerkster vroeg wat er met mijn broer was. Gert had haar over hem proberen te vertellen, maar wat er nu precies was, kon ze uit zijn woorden niet opmaken.Vanmiddag had hij, vertelde Gert me in de auto, steeds aan Piet moeten denken. Zou die operatie wel goed gegaan zijn? Hoe komt het nou dat Gert zich vanmorgen niets herinnerde van Piets gekwetste arm en dat hij vanmiddag zich echt zorgen om hem maakte. Je weet het maar nooit met die Alzheimer.

Nieuwe bril

Het had wat voeten in de aarde, maar Gert heeft zijn nieuwe bril. Het aanmeten was niet gemakkelijk. Voor wie is het niet moeilijk te antwoorden op vragen als: Is dit beter dan dit? of Is links duidelijker dan rechts? Voor Gert is het niet te doen. Gelukkig ging Gert uit zichzelf na een tijdje gewoon alle letters opnoemen die hij zag. Net als vroeger. Ik heb het idee dat de oogmeting wonderwel gelukt is. Gert zegt tenminste zelf dat hij beter ziet. Bovendien is de bril een stuk steviger dan het oudje dat we al een paar keer weg hebben moeten brengen, omdat Gert erop was gaan zitten. Ik weet niet waarom, maar Gert doet regelmatig zijn bril af en legt hem dan ergens neer. Dat is niet erg. Ook zonder bril ziet Gert nog redelijk goed; zulke sterke glazen heeft zijn bril niet. Maar ja, Gerts gewicht kon het oude brilletje toch echt niet meer dragen. Hij ging stuk.

Belisha

Afgelopen weekend zat Bonne in een dierenpension. Halen we hem op, dan is hij doodmoe en valt meteen in slaap. Maar 's avonds heeft hij heimwee naar al die leuke hondjes waarmee hij gespeeld heeft. Hij ligt dan meestal zacht, maar soms ook keihard te blaffen en te piepen. Stap ik uit bed om hem even te aaien en een snoepje te geven, dan begint hij na een uurtje weer. Ik wacht dus een tijdje voor ik actie onderneem, in de hoop dat hij een paar uur stil is. Vannacht was het ook weer zover. We lagen een tijdje wakker. Gert zei opeens: "Hij heeft verdriet om Belisha." Ik was stomverbaasd. Dat Gert dat nog weet! Toen wij namelijk nog in Groningen woonden, ging Bonne naar een opvang in het kopje van Drenthe. De eigenaresse had een paar buldogjes, een daarvan was Belisha. Bonne was gek op dat kleine 'rolmopsje'. Kwamen we het erf op, dan rende Bonne naar Belisha toe en probeerde haar te verleiden met hem te spelen. Dat lukte niet: Belisha verwaardigde zich niet om met zo'n lompe Drentse patrijs te spelen. Nuffig ging ze haar eigen gang.

Wat geweldig dat Gert dat niet vergeten heeft! Het kan niet anders of Gert heeft dit gedrag van Bonne en zijn Belisha zo lief, zo grappig en zo gek gevonden, dat dit goed verankerd in zijn hoofd zit.

Theaterbezoek

Afgelopen maart vroeg een oude schoolvriend van Gert of we met hem en zijn vrouw mee wilden naar een zondagmiddagvoorstelling van Paul van Vliet in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag. Dat wilden we wel. De afspraak voor begin november werd gemaakt.We gokten erop dat het voor Gert nog te doen zou zijn. Gert vergeet bijna alle afspraken, maar over deze afspraak had hij het vaak.


Gisteren was het eindelijk zover. Bonne had ik naar het dierenpension gebracht, zodat we het hele weekend voor ons samen hadden. Heel luxe werden we zondagmorgen thuis opgehaald en 's avonds weer naar huis gebracht. Geen zorgen, Den Haag, een prachtige voorstelling, lekker eten en veel gezelligheid. Wat wilden we nog meer!

Vanmorgen hadden Gert en ik het erover hoe Gert het ervaren had. Hij moest bekennen dat hij de helft niet had begrepen. Het ging te snel. Maar de liedjes vond hij mooi. En wat was Paul van Vliet nog vief! Als hij zo oud was ... Wie weet.

Vieze schoenen

"Zullen we het bospad ingaan?" We staan op een punt waar een bospad het verharde fietspad snijdt. Gert aarzelt. Bonne staat al in het bospad en trekt Gert verder het bos in. "Vind je het niet prettig in het bos, Gert?" Het duurt even, maar dan komt het hoge woord eruit: "Mijn schoenen worden zo vies!" En ik maar denken dat Gert niet van slenteren in het bos houdt (wat klopt), dat hij zich onzeker voelt in het wat schemerige bos (wat waar is) en het pad niet goed ziet (wat helaas ook waar is). Goed dat Bonne en ik dat weten. Als het over een paar dagen niet meer zo nat en drassig in het bos is, zullen we Gert verleiden om met ons lekker door het bos te struinen. 

Onze computer is terug!

Terug van Texel startte ik onze computer op om mailtjes te lezen. Die deed het niet. Ik was vergeten dat de stroom eraf was. Dus schakelde ik gauw de stroom in door op het knopje op de stekkerdoos te drukken. De stroom zat erop, maar de computer wilde vanaf toen niet meer opstarten. Vroeger zou dat geen probleem geweest zijn. Gert herstelde alles wel weer. Al moest de hele computerkast gedemonteerd worden: na enkele uren kon ik weer computeren. Dat is nu wel even anders. Tot Gerts grote verdriet heeft nu een andere kenner onze computer in orde gemaakt en 'verjongd'. Hebben we veel gemist afgelopen week?

Texel

Een week naar Terschelling afgelopen zomer bleek voor Gert veel te lang. Daarom leek het een goed plan om eens een paar dagen weg te gaan. Toen een van mijn zusjes ons een weekendje Texel cadeau deed, pakten we dat met beide handen aan. En ... het was leuk.

We logeerden in het Havenhotel in Oudeschild, een klein hotel met een gemoedelijke sfeer. Ideaal voor ons. De eerste ochtend hebben we Oudeschild doorgelopen om een geschikt restaurant voor de avond te vinden. Het waren bijna alle visrestaurants. Niks voor Gert. Dus besloten we 's avonds weer in het hotel te eten, net als op de avond van onze aankomst. Daarna zijn we naar Den Burg gereden. Het bekijken van de vele kleine, leuke winkeltjes daar was voor Gert heel vermoeiend. Koffie en een warme appelbol namen die vermoeidheid niet weg. Ik wilde graag de zee zien, slenteren over het strand, een cappuccino drinken op een terras, maar de Badweg in De Koog (naar de Noordzee) was helaas te lang. Gert was bekaf. De rest van het eiland hebben we vanuit de auto bekeken. We gaan zeker nog een keer terug.

Terug naar huis stormde en regende het vreselijk. Maar samen in de auto was het knus, warm, gezellig, met een lekker muziekje op. Voor herhaling vatbaar.

Herfststukje

't Is ongelooflijk, maar waar: Gert heeft een herfststukje gemaakt! Op de groep (jong dementerenden) heeft hij samen met stagiaire Willem wat bloemetjes, bladeren, dennenappel, kastanje, takje groen en plastic paddenstoeltjes in kleddernat steekschuim gestoken. We moesten er erg om lachen. Wie had dat nou ooit gedacht?

Gert had een geweldige middag gehad.

Voetballen

Gert houdt van voetbal. Zelf heeft hij weinig gevoetbald. Hij was niet handig met de bal. Zijn benen zwierden alle kanten op. Keeper mocht hij zijn. Maar als klein jongetje wil je niet keepen, je wilt scoren. Daarom ging hij wellicht basketballen. Op latere leeftijd voetbalde Gert wel eens met collega's in de sporthal. Om te scoren natuurlijk.

Ook al voetbalde Gert niet zelf, ernaar kijken deed hij graag en veel. In het stadion (ADO en Vitesse) en voor de tv. Dat laatste gebeurt nog steeds. Elke zondagavond om 7 uur zitten we voor de buis. Zo ook gisteravond. Met de Ipad in de aanslag kijk ik mee. Ik houd zo goed mogelijk bij hoe het zit met de stand, wie in welke ploeg waar speelt, wie de trainer is. Gert hoefde ik dat vroeger niet te vertellen. Hij wist bijna alles. Op dit moment zijn bijna alle gespeelde wedstrijden uit zijn hoofd. Dat is niet zo erg. Erger is dat hij niet goed meer weet hoe het spel gespeeld wordt. Hij begrijpt niet meer wat hij ziet. "De bal gaat omhoog en naar rechts. Iedereen rent maar door elkaar. Ik begrijp er niets meer van." Verdrietig.

Bikkels

"Mijn dochtertje gaat naar een andere school. Daar krijgt ze veel meer aandacht."  Gert veert op en kijkt de vrouw die aan ons tafeltje is komen staan, enthousiast aan. "Ja, het zijn bikkels op die school. Ze zijn goed." "Klopt. Het is wel een heel gedoe met het busje. Het moet maar." "Ze zijn echt goed."

Ik vraag me af of de vrouw enig idee heeft wat Gert bedoelt. Ik weet zeker dat hij het heeft over een van de scholen waar hij lesgegeven heeft of in het management zat. Gert heeft die tijd geweldig gevonden. Altijd al wilde hij in het onderwijs. Hij was er ook geknipt voor: een zachte, vriendelijke en heel humoristische man die zich goed kon verplaatsen in de leerlingen en in de docenten. Een aanpakker en vernieuwer bovendien. Waar hij een hekel aan had, was stukken schrijven en lang vergaderen. Een agenda had hij niet nodig. Hij onthield gewoon zijn afspraken. Toen dat niet meer lukte ...

Wie laat wie uit?

Bonne heeft twee plassen-poepen-rondjes, van die korte rondjes omdat we óf net opgestaan zijn óf naar bed willen. Zolang we Bonne hebben - en dat is al 6 jaar - doet Gert die korte rondjes. Hij ziet dat als zijn taak, zijn bijdrage aan ons huishouden. Ik vind dat natuurlijk prima!
's Morgens om een uur of zes vraagt Gert me al of hij Bonne niet moet gaan uitlaten. Die ligt immers te wachten. Als dan eindelijk om acht uur de wekker gaat, haast Gert zich om zo snel mogelijk Bonne uit te kunnen laten. Dat gaat goed. s' Avonds is het kleine rondje voor Gert een probleem geworden. Hij ziet in het donker niet goed. Bovendien is elke boom een man met wel drie grote honden, duidt elk geluid op gevaar van een veel te hard rijdende auto. Sinds een paar weken loop ik daarom 's avonds mee. Ik vind het dan juist heerlijk buiten: het is stil, er is meestal weinig wind, het ruikt lekker naar de herfst en - zeker niet onbelangrijk - je kunt zo heerlijk ongemerkt zien waar mensen op dat moment mee bezig zijn. Ik krijg echter weinig tijd om hiervan te genieten, omdat Gert zo snel mogelijk weer het huis in wil. Bonne wil dat ook en rent bij binnenkomst linea recta de bench in om zich daar neer te vleien op zijn dekentje. Tijd om te slapen!

Paniek

Soms maak je iets mee, waardoor je een beetje in de buurt komt van wat iemand met dementie voelt. Vorige week gingen we naar een verjaardag. Ik had me al dagen druk gemaakt over het feit of we naar de verjaardag zouden gaan. We gingen. De jarige job had gezegd geen cadeau te willen hebben, maar het leuk zou vinden als je een gift aan een door haar gekozen goed doel zou geven. Onderweg wilde ik geld halen. Wat gebeurt: ik stop mijn pinpas in het apparaat en ... pincode vergeten. Ook die van mijn ander pinpas wist ik niet. Het zweet brak me uit. Gauw ging ik terug naar de auto waar Gert op me wachtte. Ik vroeg zijn pasje en pinde geld. Toen gauw naar de benzinepomp. Bij voorbaat gebruikte ik Gerts pinpas. Maar wat gebeurt: ik tank de foute benzine, de dure variant. Opnieuw paniek, een knoop in mijn maag, zweet. Terug in de auto zei ik niets, maar probeerde me heel even te ontspannen. Ik zou uit paniek een ongeluk veroorzaken.

Feestje!

Gaan we nu wel of niet naar een feestje? Een feestje met een soort receptie vooraf, warm buffet en wat erna komt. Ik kan het niet van tevoren met Gert bespreken, omdat hij dan denkt dat we meteen weg moeten, om de zoveel uur vraagt wanneer we gaan of niet meer weet wat ik eigenlijk bedoel. Uiteindelijk heb ik besloten gewoon te gaan. We zien wel hoe het loopt. Zolang Gert het naar zijn zin heeft, is het goed. Het feestje is van vrienden die veertig jaar getrouwd zijn en dit in een heel leuke kleine bioscoop vieren. Het is gezellig en knus. Het is wel een beetje donker en er is veel geluid, maar Gert redt zich. Hij gaat niet zoals vroeger rond lopen en bij bekenden een praatje maken, maar lijkt zich naast mij niet ongelukkig te voelen. We eten lekker veel taart en drinken heerlijke sapjes. Van het warme buffet wil Gert niets. Hij herkent niet wat er op de schalen ligt en voelt zich erg ongemakkelijk tussen al die opscheppende mensen. Ik zorg dat Gert flink wat soep met brood eet. Dat is bekend en lust hij. Maar dan is Gert aan het einde van zijn latijn. Hij wil naar huis. En dat is goed.

Verdrietig (2)

Gert gaat naar een opvang (ontmoetingscentrum) om een leuke morgen of middag te hebben. Haal ik hem verdrietig op, dan vind ik dat ik iets moet doen: in gesprek gaan. Samen met de verzorgsters van de groep jong dementerenden heb ik geprobeerd te achterhalen waarom of waardoor Gert zo verdrietig wordt en wat we zouden kunnen doen om het te voorkomen. De uitkomst van het gesprek is dat we begrijpen dat Gert denkt te falen, zich niet begrepen voelt en zich daardoor heel alleen en verdrietig voelt. De afspraak is dat Gert niet 'gedwongen' wordt aan activiteiten mee te doen. Nu is dat voor de verzorgsters heel ingewikkeld. Immers, zij zijn er om de dementerende cliënten zo actief mogelijk te houden en/of te maken. Bovendien moeten zij voorkomen dat Gert helemaal niet meer met de groep meedoet. Gelukkig zijn er ook nog activiteiten waaraan Gert heel graag meedoet: zingen, muziek luisteren, de hond uitlaten. Ik stelde nog voor Gert ook mee te laten helpen met afwassen, maar dat was een activiteit voor de vrouwen ...

Verdrietig (1)

Woensdagmorgen haalde ik Gert op bij de opvang. Het was prachtig weer. Ik had gehoord, toen ik Gert bracht, dat de mannen in de tuin zouden gaan werken en de vrouwen boodschappen voor het warme eten zouden gaan doen. Kan het rolbevestigender!

Ik trof Gert heel verdrietig aan. Met een verzorgster zat hij buiten in het zonnetje op me te wachten. Tijdens het werken buiten in de tuin was Gert heel verdrietig geworden. De verzorgster had hem toen apart genomen, een rondje met hem gelopen en met hem gepraat over wat er nu gebeurde.

Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt, dat Gert ergens heel verdrietig van wordt. Nu ik aan de keren denk dat ik het meemaak, gaat het meestal om een situatie waarin Gert gevraagd wordt iets te doen wat hij niet of niet meer kan. Uitspraken als "Je kan het best!" of "Doe jij dan dit." maken hem onzeker, een beetje boos en daarna verdrietig. "Ik kan dat echt niet. Vroeger ook al niet. Ik weet niet wat een schoffel is en al helemaal niet wat je ermee moet doen!" Ik kan het me heel goed voorstellen: dat hij iets moet doen wat hij niet kan, dat hij dat volgens iedereen wel zou moeten kunnen, dat ze hem het idee geven dat hij eigenlijk niets kan en dat ze hem hierom uitlachen, zijn redenen genoeg om verdrietig van te worden. Het deel uitmaken van een groep vindt Gert echter zo fijn dat hij nog altijd graag naar de groep gaat. Dapper!

Actief bij de opvang

Niet echt Gert zijn 'ding': onze kippen (2007)

 

Elke week gaat Gert twee dagdelen naar de dagopvang voor jong dementerenden. Het is erg prettig voor hem dat in de groep nog twee deelnemers uit de kopgroep zitten; de groep waar hij eerder elke week heenging om over 'kopproblemen' te praten. Met z'n drieën voelen ze zich heel vertrouwd. Ze kennen elkaar natuurlijk ook heel goed.

Gert gaat naar 'de groep' als ze iets anders doen dan geheugentraining of zoiets. Hij heeft een vreselijke hekel aan die geheugentraining, omdat hij dan goed merkt dat zijn geheugen lang niet meer is wat het ooit was. Was hij vroeger een lopende encyclopedie, nu weet hij nog weinig of kan het niet meer onder woorden brengen. Dat is vreselijk frustrerend voor hem. Hij voelt zich dom en is bang dat anderen hem dom vinden. Vandaar dat Gert alleen naar de groep gaat als ze sporten, in de tuin werken, iets met muziek doen of voor de kippen zorgen. Fietsen op de hometrainer, voetballen of basketballen, 'dansen' op muziek: Gert vindt het prima. Die tuin en die kippen neemt hij op de koop toe. "Ach, die anderen vinden dat nu eenmaal heel leuk. Dan doe ik maar wat voor hen."

UPC

Sommige onderwerpen zijn voor Gert heel belangrijk. Komen ze ter sprake, dan is het vreselijk moeilijk om ze los te laten. Neem nu UPC. Komt er een folder met een 'mooie aanbieding' binnen, dan maakt Gert zich dagen lang druk over onze tv, de aansluiting, de programma's, de kabelmaatschappij, ons abonnement en vooral over wat we betalen. Met de folder paraat zit Gert vlak voor de tv alsof dat hem inspiratie geeft voor een te nemen besluit. Het piekeren over UPC houdt maar niet op. Zie ik een brief of folder met de letters UPC in de brievenbus zitten, dan zorg ik dat die direct in de papierbak terechtkomt. Jammer wellicht van die mooie aanbieding.

Roze bril

Vanmorgen hebben we met Bonne een rondje door het bos gelopen. Bonne heeft een nieuw anti-trektuig. Daar oefenen we flink mee, omdat Bonne en ik vrijdag weer mee gaan met een 'sociale wandeling', een wandeling met meerdere honden en hun eigenaren om de honden te leren rustig te blijven ook al lopen er andere honden en mensen. Voor mij is het vooral een les in het leren zien wat honden doen als zich een vreemde situatie voordoet.

Tijdens het wandelen bleef Gert op de bospaadjes erg achter. Het gaf niet, we hadden geen haast. Ook struikelde Gert regelmatig. De oorzaak werd duidelijk toen Gert zei: "Ik zie de wereld even door een roze bril. Dat is in het bos niet zo handig! Maar ja, beter roze dan blauw of groen." Zo is het maar net.

Ochtendhumeur

Ik weet 't: ik heb een ochtendhumeur. Niet erg, maar toch. Ik kan me nog heel goed die ochtenden herinneren, dat mijn zussen bij het ontbijt al met mijn moeder zaten te kwebbelen en dat mijn broer en ik met duidelijk afgrijzen op ons gezicht niet wisten hoe snel wij onze boterhammen moesten smeren om zo snel mogelijk weg te kunnen uit dat kippenhok. Nee, dat gepraat zo 's morgens is niks voor mij.

Simone met een paar zusjes

Voor Gert was mijn humeur in de ochtend geen enkel probleem. We gingen ieder ons eigen gang.Tot nu toe. De laatste weken zit Gert vaak al om een uur of zes/zeven rechtop in bed en begint me te vragen wat we die dag gaan doen, wat we de rest van de week gaan doen, of de vuilnisbak buiten moet en welke dan, of Bonne al uitgelaten moet worden, wat hij nu als eerste moet doen, waar dat zwarte ding daar op de grond voor is, wat die piep buiten betekent, of we nog wc-papier hebben enzovoort. Ik doe een tijdje alsof ik slaap, wat deels ook zo is. Maar dat hou ik niet lang vol. Wat ik niet moet doen, is dan al die vragen gaan beantwoorden, laat staan in discussie gaan. Want tja, dat ochtendhumeur, hè. Vanmorgen ging het dus ook echt helemaal fout. Het einde van het liedje was, dat om acht uur Gert met een verongelijkt gezicht en helemaal in de war Bonne ging uitlaten en dat ik nijdig mijn hardloopschoenen aantrok om even de overtollige adrenaline voor iets anders dan mopperen aan te wenden.

Het is nu middag. En mijn middaghumeur: daar heb ik geen klagen over! Gert ook niet.

Dagopvang

Het gekke is dat Gert al sinds half april naar de dagopvang gaat in een verpleeghuis (daar noemen ze de dagopvang 'het ontmoetingscentrum'), maar dat ik er nog niets in ons blog over opgeschreven heb. Waarom zou ik het daar niet over willen hebben? Gert heeft het er immers meestal best naar zijn zin. Hij kan er sporten in de gymzaal, fietsen op de hometrainer, wandelen met de hond en - met heel veel plezier - zingen met de andere deelnemers. Aan het eind van de middag is hij heel moe, maar vindt het prettig de anderen gezien te hebben.

Waarom heb ik er ondanks dat nog niets over gezegd? Dat wordt even piekeren. Wordt vervolgd.

Stom of gek?

"Het zal wel stom zijn, maar ..."
"Ik heb het waarschijnlijk kapot gemaakt, maar ..."
"Het is vast Alzheimer, maar ..."

Vaak begint Gert zijn verhaal met een van deze zinnetjes. Geen idee wat er dan nog gaat komen. Wel weet ik dat ik niet moet ingaan op dat eerste stukje van de zin. Dan komen we echt nergens.

Erger is als Gert zegt: "Ben je boos?" Geen idee wat hij bedoelt. Wel weet ik dat ik dan heel waarschijnlijk met een te harde stem gezegd heb zoiets als: "Kom nou maar!" of "Daar gaat 't toch niet om!?" Niet over hebben dus, want dan komen we echt nergens.

Aapjes kijken

"Toen wij laatst in een dierentuin in Amersfoort waren, was daar een aap, gorilla geloof ik, die heel relaxed op een tak zat, een arm hing slap naast zijn lijf. Opeens kwam die arm omhoog: in zijn hand had hij een flinke hoop poep. Echt. En erger nog: even later begon hij die poep lekker op te eten. Smerig!" Met afgrijzen hoorde ik dit verhaal van mijn broer aan. Gatver! We liepen in Burger's Zoo en waren bij de apenkooi aanbeland. Een heel grote aap, gorilla geloof ik, zat heel relaxed op een tak, een arm ... Ik hoef het verhaal niet verder te vertellen. Echt waar. Mijn schoonzusje heeft er een mooie foto van gemaakt.

Gert herinnert zich van dit tafereel niets. Voor hem was het zaak in die dierentuin om ons niet kwijt te raken. Zoals hij vroeger op reis talloze malen al onze 'colli' telde, zo deed hij nu met ons. Waren we er allemaal nog? In de donkere gangen van de attractie 'Ocean' was het soms lastig ons in de gaten te houden, maar buiten ging dat gemakkelijk. Immers, Gert is met zijn twee meter bijna altijd groter dan al de mensen die er rondslenteren.

'Voor paal staan'

Sinds enkele dagen zorgen Gert en ik voor de poesjes van familie. 's Morgens fietsen we langs, geven de poesjes eten en doen boodschappen. 's Avonds ga ik meestal alleen, op de fiets. Op een avond valt me op het pleintje dat ik op de terugweg naar huis passeer, iets 'vreemds' op. Ik zie een meisje staan, een meisje van een jaar of veertien, dun, lang, spichtig. Ze staat naar een muurtje toe gebogen, hoofd omlaag, de billen naar achteren en de voeten dicht bij elkaar. Achter haar staan op zo'n twee meter een stel jongens, van dezelfde leeftijd, een stuk kleiner, maar wel dikker en wat onwennig stoer. Voor een van de jongens ligt een bal. Hij geeft een enorme trap tegen de bal. De bal komt met een enorme klap tegen de rug van het meisje aan! Ik schrik me rot. Ik doe niets. Ik fiets door. Pas als ik weer thuis ben, realiseer ik me wat ik gezien heb. Had ik moeten ingrijpen? Had ik dat meisje moeten zeggen dat ze helemaal gek is om daar voor die jongens 'voor paal' te staan? Had ik die jongens moeten zeggen dat ze niet zo idioot moeten doen, dat het een wel heel gevaarlijk spel is dat ze aan het spelen zijn? Met mijn onmacht en boosheid kan ik niet meer bij Gert terecht. Hij zou het verhaal niet meer begrijpen en heel verdrietig worden. Ik schrijf het maar even op.

Sport

Gert met zijn racefiets(ongeveer 2006)

Het is zomer. Dat betekent al sinds mensenheugenis voor ons: Wimbledon en Tour de France. Niet dat we zelf tennissen of wielrennen. Nee, wij kijken tv. 's Middags zo rond een uur of drie zet ik de tv alvast aan. Komt Gert uit bed, een beetje uitgerust, dan kan hij direct voor de buis met mij meekijken. Tenminste, zo ging dat altijd, maar nu niet meer. Gert kan het spelletje tennis niet meer volgen: hij heeft geen idee hoe dat zit met games en sets, wie tegen wie speelt, laat staan dat de stand hem iets zegt. Maar ook het wielrennen boeit niet meer zo. Ik heb de plattegrond van Frankrijk met de route van de Tour de France erop en de lijst van alle renners met nummers en al uit de krant geknipt. Gert kijkt er niet naar om. Ik moet bekennen: dat is even wennen.

Aan de slag met de tuinbank

Enige tijd geleden hebben we een bouwpakket voor een tuinbank gekocht: 20 latjes, ijzeren onderstel en een zak met schroeven en moeren om er een geheel van te maken. Hoe het precies in elkaar gezet moet worden, weten we nog niet. De latjes zijn van 'waaibomenhout'. Volgens de kenners moeten we die latjes eerst verven. Doen we dat niet, dan moeten we de latjes vast en zeker na één seizoen vervangen.

Gert en ik gaan samen aan de slag. De latjes verven we rood. Ik heb bij de Gamma met hulp van een medewerker de nodige spullen voor onze klus gekocht: rode beits, platte kwast, rollertje met bakje, stokjes om te roeren, terpentine en fijn schuurpapier. Het plan is: eerst schuren we samen de latjes, dan brengt Gert met de kwast verf op en ga ik er met het rollertje nog eens overheen. Het schuren lukt Gert en mij goed, maar het verven is een stuk lastiger. Het is moeilijk Gert uit te leggen wat hij moet doen. De beweging van het verven zit nog in zijn hand, maar hij verft niet het hele latje en geeft ook de krant die onder de latjes ligt, een rode kleur. Ik probeer zo snel mogelijk met het rollertje de verf op de latjes te verdelen, zodat er geen druipers ontstaan. Na een uur werken hebben we de helft van de latjes aan één kant gedaan. Ik bel mijn broer om hem te vragen hoe ik de kwast en het rollertje moet bewaren voor morgen. Wel erg confronterend zo'n klus. Maar morgen gaan we gewoon weer verder.

Eerst een snoetje, nu een tuigje

Bonne met snoetje

Bonne met tuigje

Vanaf dat Bonne een half jaar was, heeft hij een snoetje, een 'gentle leader', om zijn snuit. Het bandje om zijn snuit zorgt ervoor dat Bonne niet al te hard trekt. Doet hij dat wel, dan krijgt hij pijn in zijn nek. Bonne is helemaal gewend aan dat snoetje en wij ook. Door het bandje krijgt hij een lelijke kale plek daar waar het bandje zit. Daarom dachten we: we gaan een hondentuig voor Bonne kopen. Hij trekt immers veel minder (nou ja ...) en dan kan het haar op zijn snuit een beetje groeien. Waar we niet aan gedacht hebben, is dat Gert het nieuwe hondentuig niet bij Bonne om krijgt. We oefenen elke dag, maar dat heeft nog geen resultaat gehad. Ikzelf ben geneigd gewoon weer het snoetje te gaan gebruiken, maar nou is het net Gert die het hondentuig zo mooi vindt! Blijven oefenen dus.

Terug op Terschelling

We gingen voor de vierde keer naar boerderijtje De Bultrug in Formerum op Terschelling. De vierde keer. Zou Gert zich het boerderijtje herinneren? Het lage deurtje, het afstapje van kamer naar keuken, de deel met de pingpongtafel, de fietsen binnen in het schuurtje, al die verschillende afvalbakken? Of de Koffiemolen in Formerum, waar je de lekkerste appeltaart van heel de wereld kan eten, het pad langs de Waddenzee, waar ooit de mooiste lammetjes ons de weg versperden, of het restaurant op het strand bij Formerum aan Zee, waar die enge hond ons lag aan te staren, zodat we zo vreselijk blij waren dat we Bonne niet bij ons hadden?

Gert herinnerde zich de boerderij niet. Zelfs niet toen hij zijn hoofd flink stootte aan het lage deurtje naar de keuken in het voorhuis. En echt waar: ook de herinnering aan die geweldige appeltaart is weg.

Zwabberig

"Ik ben zwabberig", zegt Gert vanmorgen bij het ontbijt. Zwabberig, wiebelig, wapperig, onbestemd. Allemaal woorden die een dag aankondigen die we gauw moeten vergeten. Ik zie het. Gert ziet bleek, is na het wassen en aankleden al doodmoe, krijgt met moeite een boterham naar binnen en vergeet zijn koffie. Dit wordt het niet vandaag. Morgen is er weer een nieuwe dag.

Even gewoon

Toen we hoorden dat Gert een vorm van Alzheimer had, zei ik het regelmatig: "Ik wou dat het weer gewoon was!" Eerlijk gezegd schreeuwde ik dat, als ik met Bonne liep te sjouwen door het Groningse land, waar toch niemand mij hoorde. Ik schreef het ook op verschillende mapjes die bij informatiebijeenkomsten over dementie uitgereikt werden. In de loop der tijd is dat 'gewoon' op de achtergrond geraakt. Ik heb me er bij neergelegd dat het allemaal niet meer 'gewoon' zal worden. Maar héél soms is het wel weer even gewoon. Enkele dagen geleden ging ik door mijn rug. Ik kon er 's nachts niet van slapen. Ik kon niet zitten en liggen. Toen deed Gert het licht aan en begon heel rustig tegen me te praten, net als vroeger als ik het helemaal niet meer zag zitten, als de stress bezit van me nam. Het was weer even 'gewoon'.

Van kopgroep naar kop naar groep

Bijna twee jaar ging Gert elke woensdagmorgen naar de 'kopgroep', sinds Gert moeilijker praat: de 'kop'. De kopgroep is een groep mensen met 'kopproblemen'. In de groep kwamen onderwerpen aan de orde als: wat kan je nog wel, wat niet meer, mag je wel of niet autorijden, wat voor ellende bracht jou de (regio)taxi afgelopen week, gaat boodschappen doen nog wel, hoe blijf je een beetje actief, waar komt die angst vandaan, hoe gaat het thuis?
Enige tijd geleden kregen we te horen dat Gert een andere groep moest gaan zoeken. Volgens de leiding van de groep kan hij niet goed meer over zichzelf vertellen, wil hij het liefst alleen over de gewone dagelijkse dingen praten. We moesten een groep zoeken waar het voor hem vooral gezellig is en prettig om te zijn. Vandaar dat Gert nu twee ochtenden in de week naar een groep voor jong dementerenden gaat. Hoewel ik het nog altijd moeilijk vindt om hem bij de groep (in een verpleeghuis!) af te leveren, heeft Gert het er redelijk naar zijn zin. Hij vindt het prettig om met mensen te zijn die net als hij zich door het leven rommelen, bij wie hij niet zo vreselijk zijn best hoeft te doen om iemand te zijn en om zijn zegje te doen. Dat er een heel lieve hulphond rondloopt, maakt het allemaal natuurlijk nog een stuk leuker!

Onze eigen 'hulphond'

Scheveningen

"We gaan nog iets doen in Scheveningen?" Scheveningen? Wij? Ik heb geen idee wat we in Scheveningen gaan doen! Gert vergeet veel: wat we gisteren hebben gedaan, waar we vorige week zijn geweest en wat we vandaag gaan doen. Maar sommige afspraken blijven wel hangen. Misschien omdat het Scheveningen is, een plek waar Gert vroeger met vrienden naar het strand ging of ging stappen. Een plek waar herinneringen liggen. Dan noemt Gert met wie we naar Scheveningen gaan. En ik weet het ook weer: in november (!) gaan we naar een optreden van Paul van Vliet. Niet in Scheveningen, maar in Den Haag. Verbazend, dat geheugen.

Haast

Haast is iets wat we niet meer zouden moeten hebben. Toch soms is het er wel. Daar ben ikzelf vaak de oorzaak van. Ik heb namelijk de neiging om vlak voordat we ergens heengaan, snel nog allerlei kleine probleempjes op te lossen: de planten water geven, een wc-rol ophangen, Bonnes waterbakje aanvullen, de kranten opbergen. Ach, noem maar op. Zo ging het ook vanmorgen. Druk bezig met onzindingen zeg ik tegen Gert dat we zo weggaan; we moeten naar de kapper. Of hij zijn jas alvast kan aandoen en Bonne in de bench kan doen. Ik weet 't wel: dit zijn te veel opdrachten in een veel te drukke omgeving. Ik weet ook wel dat hier dus niets van terechtkomt. Maar het gebeurt. Gert staat in de gang, volgt mij met zijn blik, kijkt wat Bonne doet (die voelt het al aan en sluipt de bench in) en wacht. Met een rood hoofd kom ik de gang in en begin op Gert te mopperen over zijn jas, de haast die we hebben, de bench die nog niet dichtzit, dat hij toch wel een beetje kan meewerken en nooit opschiet ... Afijn, helemaal verkeerd. Met gezichten als een oorwurm fietsen we naar de kapper. Fijn dat ze daar cappuccino hebben.

Hou je veilig!

Wat een feest, dat koningslied. Niet omdat het zo'n mooie melodie heeft, een lieve, pakkende inhoud heeft of gemakkelijk mee te zingen is. Nee, omdat er zoveel gedoe om is. Gert en ik genieten met volle teugen van al die commotie rond het lied voor onze koning. Vandaag nog, het houdt niet op:

Voorzitter Hans Wijers van het Nationaal Comité Inhuldiging vindt dat het Koningslied zijn doel voorbijgeschoten is. Er is een inschattingsfout gemaakt, zei hij op Radio 1. Het idee was om suggesties van Nederlanders door mensen met ervaring in het vak te laten samenvoegen tot een liedtekst, zegt hij. Dat leek een leuk idee. "Maar die tekst appelleert niet aan de smaak van heel veel mensen." (...) De opdracht was om mensen bij elkaar te brengen, samen te binden. "Dit heeft op zijn hoogst zo'n 30, 40 procent van de Nederlanders bij elkaar gebracht. En dat zit 'm in de tekst." (...) "We hebben er niet mee bereikt wat we hadden willen bereiken. Maar morgen gewoon meezingen en genieten van die dag, zou ik zeggen", is zijn advies.

Natuurlijk zingen wij mee! Ik heb de app van het koningslied op onze Ipad gezet. Wij vermaken ons opperbest met het meezingen van het lied. Het is veel te moeilijk voor ons, maar het samen zingen vinden we vreselijk leuk. Nu eens geen Frans Halsema, Dorus of Ja zuster, nee zuster, maar behalve het koningslied ook Brigitte Kaandorp met 'Lieve koningin' of de studenten met 'Je bent een koning'. Heerlijk!

Bram

"Ik heb óók iets geks met cijfers. Zie ik iemand met honden, dan zeg ik: "Kijk, een man met vijf honden." Dat klopt gewoon niet, want jij zegt dan dat het er maar twee zijn. Ik zeg eigenlijk nooit twee, maar altijd meer. Gek is dat. Vanmorgen zei ik dat ik wel vijf zomerjassen heb, maar daar klopt ook al niks van! Ik lijk die Bram Moszkowicz wel."

Als reactie op een artikel in de Volkskrant van 23 april 2013 over strafpleiter Bram Moszkowicz die zijn beroep niet meer mag uitoefenen.

Annemiek

Drie jaar geleden verhuisden we. In je nieuwe omgeving ken je nog niemand. Maar soms denk je iemand te kennen. Neem nou Wilma. Het leek net of we haar bij ons nieuwe huis zagen lopen: een opvallende, excentrieke vrouw met een kleine teckeltje. Wilma. Intussen weten we wel dat die vrouw eigenlijk Annemiek heet, maar stiekem noemen we haar nog steeds Wilma. Annemiek heeft sinds kort een galerie in de winkelstraat. "Kijk nou, daar heb je Wilma!", roept Gert als we langs de galerie lopen. Annemiek kijkt ons verwonderd na. Alzheimer stak weer even de kop op.

De handen uit de mouwen

In de tuin werken is niet een van Gerts hobby's. Bij onze vorige woning, de boerderij, hadden we een grote tuin die ik echt niet alleen kon bijhouden. Gert hielp mee. Achter de boerderij hadden we een kleine boomgaard met heel veel gras. Het was Gerts taak het gras te maaien. Ik moet zeggen: Gert deed dat vaak, zonder morren en goed. Je zag hem ruim een uur met de maaier van links naar rechts en van voren naar achteren bewegen met Bonne achter hem aan.

Bij onze huidige woning hebben we een klein tuintje. Nu maait Gert ook het gras, met een handmaaier. Maaien is vandaag nog niet nodig. Het is lang koud geweest. Het gras is nog kort, met helaas wel heel veel mos. Dan maar het groen afvoeren van de conifeer die we vorige week gekapt en in stukken geknipt op het gras hebben laten liggen. Het is heel moeilijk om Gert uit te leggen wat er moet gebeuren. Ik zie dat hij er niets van snapt. Ik besluit om dan maar zelf de kruiwagen, een snoeischaar en handschoenen uit de schuur te halen. Gert staat binnen op me te wachten. Hij heeft geen idee waar ik gebleven ben. Ik haal hem op en vraag hem het groen in de kruiwagen te gooien. Na een paar minuten zie ik Gert elders in de tuin met de snoeischaar in de weer. Dat schiet niet op! Samen doen we het groen in de kruiwagen en brengen het achterin de tuin. Als ik met de kruiwagen weer bij de conifeer sta, is Gert al naar binnen gegaan. "Wij zijn klaar. Toch?" Was het maar waar: er ligt nog een hele berg groen op het gras. We gaan weer aan de slag. Als het gaat regenen, zijn we allebei blij dat we naar binnen kunnen. Gert is blij dat de klus geklaard is, ik ben blij dat ik weer iets voor mezelf in mijn eigen tempo kan doen.

Lebbis

Op de website van de Alzheimer Stichting staat:

Het Ministerie van VWS maakt deze kabinetsperiode 32,5 miljoen euro vrij voor de strijd tegen dementie. Dit geld is bestemd voor het Deltaplan Dementie: een publiek-private samenwerking die de explosieve groei van dementie moet  indammen. Minister Schippers en staatssecretaris Van Rijn zetten hiermee als eerste bewindslieden een belangrijke stap vanuit de Nederlandse overheid om het tij te keren nu het nog kan.

Vanmorgen hoorden we op Radio 1 het programma 'Spijkers met koppen'. Daarin reageerde cabaretier Lebbis op bovenstaand bericht. We zijn vaak naar optredens van Lebbis geweest. We weten hoe hij zich over van alles en nog wat kan opwinden. Toch schrokken Gert en ik beiden eerst even over het begin van zijn verhaal. Uitspraken over demente mensen die wij vroeger zelf ook deden en erg grappig vonden. Tja. In de loop van zijn betoog maakte Lebbis het meer dan goed: we zijn wel erg laat met dat geld om de groei van dementie tegen te gaan! Voor Gert komt het in ieder geval te laat.

Afwas

Al jaren hebben we een afwasmachine. Afwassen was nooit onze hobby. Ik was een kei in het opstapelen van de afwas. Gingen we eenmaal aan de slag, dan waren we een hele avond bezig. Zodra we het ons konden permitteren, kochten we een afwasmachine. Nooit meer afwas op het aanrecht. Tijd voor andere dingen.

Gert vindt het heerlijk om af te wassen, om met dweiltjes en sponsjes de vuilste potten en pannen schoon te boenen. Ik kan hem daar niet mee helpen. Zodra ik een natte pan oppak om af te drogen, raakt Gert totaal in de war. De pan wordt nog een keer afgewassen en grondig afgespoeld. Dit herhaalt zich als ik maar met mijn theedoek in de buurt durf te komen. Ik laat hem maar rommelen. Na een tijdje ruim ik in de keuken alles op. De vaatwasmachine heeft even vrijaf.

Lachen

Lachen doen we ook nog. Vanmiddag nog.

Ooit zijn we naar een voorstelling van het Werktheater in Carré in Amsterdam geweest. Toen we op onze plek op het balkon gingen zitten, liep er een dunne, lange en wat vreemde jongen rond in een geel regenjack met zijn capuchon op en met het koordje strak om zijn hoofd gespannen. Die jongen klom op de reling van het balkon, wees naar de talloze lampjes boven ons hoofd en zei: "Doet 't, doet 't, doet 't." Langzaam balancerend ging hij zo de hele reling af. Natuurlijk bleek het iemand van het Werktheater te zijn.

Gert ging vanmiddag slapen. Voor hij bij de trap naar boven was, liep hij naar de voordeur. Op onze voordeur zitten een soort klemmen om de deur weer recht te trekken. Gert wees: "Doet 't, doet 't." We keken elkaar aan en moesten erg lachen.

Succesje

In mijn hoekje in de woonkamer zit ik dit te schrijven. Het voelt goed; de plek is goed. En Gert is beretrots, omdat hij ervoor gezorgd heeft dat de scanner het weer doet. Ik had bij het verplaatsen van alle apparaten een tekening gemaakt van de achterzijde van de computer. Ik wist precies waar de blauwe stekker hoorde (de ene kant in de computer, de andere kant in de printer), waar de roze en die kleine enzovoort. Ik hield één snoertje over. Was die niet van mijn fototoestel? Afijn, alles aangesloten, maar de scanner deed het niet. "Waarom kijk je niet in de handleiding?", zei Gert. Dat zou hij vroeger zeker gedaan hebben, in tegenstelling tot mijn manier van werken. Eigenlijk had ik gewoon geen zin tussen al die handleidingen, boekjes en rekeningen de scanner-handleiding te zoeken. "Nou, als jij dat dan wil doen.", antwoordde ik een beetje mopperig. Ik haalde de grote stapel naar beneden. Al na drie boekjes vond Gert (!) de handleiding voor de scanner. Ik bekeek de tekening eens goed: dat ene snoertje dat ik over had, was van de scanner. Aangesloten en: deed 't. Gert was trots en blij. En terecht.

Waar was je?

Gert onthoudt veel dingen niet: waar de sleutels zijn, wie er gebeld heeft, hoeveel honden hij tegengekomen is en wat de naam is van de man van de thuiszorg, maar ook waar ik ben.
Afgelopen week ben ik een tijdschriftje van het IVN aan het opmaken. Ik plak teksten en foto's op een zo mooi en leuk mogelijke manier in een stramien. Dan ben ik zo een paar uur boven achter de computer. Kom ik weer beneden, dan komt de vraag: "Hoe was de vergadering?" of "Waar was je nou?" Om de verwarring te voorkomen heb ik de computer en alles wat eraan hangt naar beneden gehaald. Wat voelde ik me stoer, toen ik alles aangesloten had en het nog werkte ook! In een hoek van de woonkamer, in het zicht van Gert, ben ik bezig. En het werkt. Gert vindt het heel gezellig. Zo gezellig dat hij bijna niet meer slaapt 's middags. Daar moeten we nu ook weer wat voor bedenken.

Verward gesprek

"Vergeet je thee niet, lieverd.""
(...?)
"Je thee."
(...??)
"Daar, je thee!" (Met luidere stem. Niet nodig, maar dat doe je toch ...)
"Meteen?"
"Je thee."
"Er moet nog een stukje af."
"Thee? Een stukje af?"
"Me teen. Er moet een hoekje ..."
"Je teen. Die zouden we knippen, ja. Dat is ook zo. Doen we morgenochtend. Okay?"
"Is goed."
"Je thee, daar."
"Okay. Lekker. Maar ik ben niet doof, hoor."

De boer had maar ene schoen

Bonne en ik komen terug van onze ochtendwandeling. Gert zou wat borden en kopjes afwassen. Dat doet hij graag. Als we binnenkomen, zien we Gert druk door het huis lopen: hij is een schoen kwijt. Hij loopt al een uur te zoeken, zegt hij. We gaan met z'n allen zoeken. Opeens heeft Gert de schoen in zijn hand. Waar vandaan? Geen idee. Wat geeft het, de schoen is er. Gert zingt: "De boer had maar ene schoen, meer dan genoeg." We moeten erg lachen. Ik zing mee, maar weet de tekst niet meer. Gelukkig is er internet:

De boer had maar ene schoen, meer dan genoeg, genoeg, genoeg.
De boer had maar ene schoen, meer dan genoeg, genoeg, genoeg.
Een schoen zonder hak eran, de boer is geen edelman.
Een schoen zonder hak eran, de boer die is geen edelman.

Sneeuw

Met Bonne heb ik vandaag al heel wat sporen in de sneeuw gezet. Die van Bonne zijn duidelijk die van grote hondenvoeten, die van mij zijn die van een reus. Omdat de sneeuw onder mijn wandelschoenen blijft plakken, lijken mijn stappen gigantisch. Zou Gert meegegaan zijn, dan hadden we echte reuzenprints kunnen maken. Maar Gert ziet niks in die kou. Hij hoopt op de lente. Wie niet?

Wëreldbänd

Gisteravond zijn we naar de voorstelling Playground van De Wëreldbänd geweest. Deze band bestaat uit vijf mannen die op allerlei muziekinstrumenten spelen, over het toneel dansen, buitelen en rennen, en die ons af en toe vreselijk aan het lachen maakten. Het was een geweldig leuke avond.
Gert heeft er vooral met verbazing naar gekeken. Ik denk dat hem veel van de grapjes ontgaat. Het spektakel overdonderde hem. Het deed hem aan zijn oude school denken, waar hij enkele jaren geleden nog rector was. Hij meende zelfs ook even dat hij daar was. "Ik was hier eerder. Werkt Peter nog steeds hier? Die docent van de muziek." Dat gevoel nam steeds meer toe. Toen we onze jassen gingen ophalen, vroeg Gert me: "Heb ik hier nou ook gewerkt?"

Regiotaxi

'(...) De Stadsregiotaxi brengt u van deur tot deur en is een gemakkelijk en goed alternatief voor de bus en de taxi. Een prima vorm van aanvullend openbaar vervoer voor iedereen.' Uit: folder Stadsregiotaxi Arnhem/Nijmegen

Gert gaat elke week naar de 'kopgroep', een groep mensen die met elkaar bespreken hoe zij met hun 'kopproblemen' omgaan. Om daar te komen maakt Gert gebruik van de regiotaxi. De taxi komt hem 's morgens ophalen en brengt hem tussen de middag weer thuis. En dat alles voor maar 2,20 euro. Prachtig zou je zeggen. Voor Gert is het echter 'a hell of a job' (een vaak door ons geciteerde uitspraak van Denise, de dochter in de serie The Royle Family). Het begint al 's morgens bij het opstaan. Hoe laat we ook opstaan: Gert is heel gehaast. De taxi komt immers zo. Met enige aandrang krijg ik hem zo ver zich te scheren, tanden te poetsen, zich rustig aan te kleden, Bonne snel even te laten plassen en poepen, en wat te eten. Andere dagen de gewone gang der dingen, maar niet als de taxi komt. Dan het geld. Je moet je eens voorstellen wat het betekent als je geen idee van de munten hebt en je die munten ook nog onder druk tevoorschijn moet zien te toveren. Stress dus, heel veel stress. Maar dat is nog niks bij de stress die in de taxi zelf ontstaat. Soms moet Gert zelf maar zien dat hij in de auto komt (graag binnen twee minuten, want anders rijden ze weg), wordt Gert met zijn twee meter achterin tussen twee dikkertjes in een auto ter grootte van een Panda gepropt ("Je bent nog jong, dat gaat wel!") en stopt de taxi op allerlei adressen, maar steeds niet de onze. Gert komt meestal bekaf thuis. Van deur tot deur, maar gemakkelijk?

Anders

Soms moeten we ook erg lachen om wat er 'fout' gaat of net een beetje 'anders. Neem nou het tafeldekken. Gert wil daarbij vaak helpen. Dat is mooi. Dan is dat maar voor elkaar.
We gaan lunchen. Dus: "Als jij nou de tafel dekt, Gert, dan zet ik vast thee." "Okay, komt voor elkaar." Het is even zoeken, maar het komt voor elkaar. Nou ja: het komt voor elkaar, maar anders.

Blokjes

Ruim een week geleden, de avond van de aankondiging van de abdicatie van koningin Beatrix, begaf onze digitale tv het: heel veel en vaak blokjes, het beeld bleef hangen, soms drie zenders boven en over elkaar. UPC gebeld: een afspraak met een monteur gemaakt. Gert vergeet elke afspraak, maar een paar dagen later op donderdagmorgen zei hij: "We moeten vroeg op: de monteur komt." Die monteur is gekomen, heeft een snoertje vervangen, zijn hoofd geschud over zoveel onkunde aan onze kant en zal ons de rekening sturen. Het gekke is dat Gert nu denkt dat we een heel ander systeem hebben, dat dat de reden is waardoor hij de tv niet meer aankrijgt en niet meer weet hoe de afstandsbedieningen werken. Een paar keer per dag oefenen we nu het aan- en uitzetten van de tv. Wellicht lukt het Gert nog deze handelingen te leren.

Boomklever

Vanuit huis kunnen we goed zien of er vogels in ons 'vogelhuis' van ons voer eten. De vogels kunnen daar kiezen uit vetbollen, pinda's of zaden. Nu met die sneeuw en het koude weer komen er heel wat vogels ons vogelhuis bekijken: koolmezen, pimpelmezen, roodborstjes, vinken en af en toe een boomklever.

Het vogelhuis is een mooi voorbeeld van de spraakverwarring waarin we op dit moment vaker per dag terechtkomen. "Gauw, Gert, kijk, een boomklever in het vogelhuis! Kijk dan!" Ik praat snel, wijs naar buiten. Gert kijkt naar buiten, naar het nestkastje dat aan de schutting hangt, daarna naar het bijenhotel. "In het vogelhuis! Wat we van Wim gekregen hebben, dat met die vetbollen. Daar!" Wanhopig kijkt Gert me aan, zeker zo wanhopig kijk ik terug. Weer de boomklever gemist.

Het woord 'vogelhuis' voor het 'huisje van gaas met rieten dak waarin wij voor de kleine vogels voer leggen', blijft niet in Gerts hoofd hangen. Jammer nou.

Dromen zijn bedrog

Gert zit aan tafel: hoofd naar beneden, iets voorovergebogen, slap. "Ik denk dat ik last van wanen krijg, Simoon, ik vind dat echt een beetje eng worden. Vorige week dacht ik dat Jan in Parijs was gaan wonen zonder dat te zeggen. Maar dat was een droom. Zonet dacht ik dat er nog iemand in de kamer was. Ik raakte helemaal in de war. Dit was geen droom. Ik wist niet goed meer waar ik was." Een slecht moment. Geen droom, wel bijna echt.

Sneeuw

Het sneeuwde vandaag langdurig. Voor Bonne een waar feest, voor Gert veel gedoe. Want behalve een jas moet er nu ook gezocht worden naar een sjaal, muts, wanten en dikke sokken voor in de laarzen. Met een gezicht 'op onweer' verdwijnt Gert met Bonne voor het dagelijkse rondje. Bonne laat in zijn enthousiasme Gert bijna vallen. Het zit niet mee vandaag.

De foto is gemaakt in januari 2010, toen we nog in de boerderij in Zuidbroek woonden. De plek is veranderd, de outfit niet!

Simone, de jarige Job,

Januari, de verjaardagen. Ik ben niet zo goed in verjaardagen. Ik vind het erg leuk als er mensen komen, maar als het er meer dan twee zijn, raak ik helemaal onthand. Ik vergeet gewoonweg om voor mijn gasten te zorgen. En hoe langer een verjaardag duurt, hoe meer ik verander in een soort zombie. Ik verlies het overzicht, vergeet van alles, doe weinig nuttigs. Gelukkig was Gert er altijd. Hij zorgde ervoor dat onze gasten te eten en te drinken kregen, maakte een praatje en zette mij op een stoel tussen de gasten.

Dat is nu wel even anders! Gert zit er op mijn verjaardag vrij relaxed bij. Maar als je goed oplet, zie je dat Gert nu zelf het overzicht kwijtraakt, in de war raakt door al die geluiden, al snel zijn verhaal kwijt is en vrij snel moet afhaken. Koffie, thee, lekkers: Gert heeft geen idee. Dus probeer ik Gerts rol over te nemen. Probeer, want achteraf kan ik zeggen: echt lukken doet het niet. Ik vergeet nog steeds koffie te zetten, taart te delen, lekkers uit de kast te halen, een gesprekje met de gasten te voeren. Aan het eind van de dag ben ik blij te constateren dat mijn gasten zich heel goed zelf hebben kunnen redden. En Gert vindt dat ik me goed geweerd heb!