vrijdag 25 september 2015

Logisch toch?

Stel je voor dat je geen enkel gesprek nog echt goed kan volgen, maar dat dit ene gesprek je nou net wel heel even bekend voorkomt. Dat je een bepaald woord oppikt uit dat gesprek, dat dit woord in je hoofd blijft hangen en dat je het daar dan ook wel over wil hebben. Dat je het gesprek dan ook luidkeels onderbreekt om ook je zegje te doen. Dat je echter het woord al lang weer vergeten bent. Logisch dat je dan boos wordt!

Naar huis

Gert en ik liggen in bed. Het is nog donker. We zijn allebei wakker. Gert praat in zichzelf: "Ik wil naar huis." Hij herhaalt dit zinnetje een tiental keer. "We zijn thuis", zeg ik. Gert reageert niet. "Ik wil naar huis." Ik vraag of hij dan naar zijn geboortehuis in Den Haag wil. Gert reageert nog altijd niet. "Ik wil naar huis." Wat ik ook opper, het komt bij Gert niet binnen. Ik laat het verder maar zo. Want misschien gaat het helemaal niet om een adres, maar gewoon om een veilige plek waar alles duidelijk is en bekend. Ons huis is dat vanochtend niet.

vrijdag 11 september 2015

Boos en in de war

Een goed begonnen dag kan zomaar in een heel moeizame veranderen. Neem nou vandaag. De begeleidster op de groep vertelde dat Gert vanochtend heel leuk meedraaide. Hij heeft gezongen, vrolijk rondgelopen. Toen gebeurde er iets. Een harde stem, een onverwachte persoon, een rare beweging? Gert werd boos. Hij kllemde zijn trommeltje met boterhammen tegen zich aan en wilde beslist niet dat ook maar iemand aan dat trommeltje kwam. Van eten is dus ook vandaag dan ook niets gekomen!

Ik heb Gert gevraagd wat er nou precies gebeurde. Hij wist het niet. Hij wist wel dat er een bekende uit Amsterdam opeens in de groep zat. Dat was toch raar! Al die jaren niet naar hem omgekeken en nu zich in de groep mengen. Daar was hij boos over! Ik probeerde Gert ervan te overtuigen dat Alzheimer alles door elkaar begon te gooien. Hij was toch niet in Amsterdam. En die bekende: die komt toch niet zomaar naar de groep om hem te pesten? Dat vond Gert eigenlijk ook wel een beetje gek.

Reclame

Gisteravond zaten we tv te kijken. Ik was er niet helemaal met mijn gedachten bij, omdat de Ster met de reclames begonnen was. Ik werd uit mijn gemijmer gehaald door Gert die vrolijk mee zat te klappen en heen en weer bewoog. Hè? Gert ging helemaal op in wat hij zag: meisjes en jongens in blauwe shirtjes die op de maat van een muziekje een geluid maakten met het apparaat dat ze in hun handen hielden. Het was een reclame van Cool Blue. Meeklappen en fluiten doet Gert graag bij alle bekende liedjes die hij op Radio Nostalgia hoort of via zijn Ipod te horen krijgt. Maar dat zelfs een reclamedeuntje tot een van zijn favorieten zou gaan behoren ...