'Geef om je hersenen'

Vorige week keken Gert en ik op NPO1 naar het programma 'Geef om je hersenen'. Het was een uitzending waarin de Hersenstichting aandacht vroeg voor de noodzaak van hersenonderzoek. Volgens cijfers van de Hersenstichting zou één op de vier mensen in Nederland ooit in zijn leven een hersenaandoening krijgen.

Gert heeft een groot deel van de uitzending heel ingespannen zitten bekijken. Hoorde hij het woord 'Alzheimer' vallen, dan knikte hij of beaamde hij wat er gezegd werd. Of hij echt begreep waar het programma over ging, weet ik niet. Veel indruk maakte op mij de vrouw van net in de veertig die ruim twee jaar geleden frontotemporale dementie kreeg en nu met een lege en naar binnen gerichte blik in een rolstoel voortgereden werd. Bij Gert komen dit soort beelden niet meer binnen. Gelukkig maar.

Broodtrommeltje

Gert neemt naar de groep een broodtrommeltje mee. Daarin zitten meestal twee boterhammen, een krentenbol en een pakje fruitkoekjes. Heel soms een mandarijn, maar die komt vaak terug. Het broodtrommeltje zit in een tasje van de Heao waar Gert gewerkt heeft. Om het broodtrommeltje zit een ptt-elastiek, waaronder ook het boekje zit waarin de begeleiders van de groep opschrijven wat Gert die dag op de groep gedaan heeft. Behalve het broodtrommeltje en zijn boekje zit er een Ipod in een etuitje vastgeknoopt aan een hengsel van het tasje. Ik pak het allemaal heel zorgvuldig in, want Gert blijkt het tasje de hele dag met zich mee te slepen. Het is zijn steun en toeverlaat. Hij raakt helemaal verward als ik bij zijn thuiskomst direct het tasje met inhoud opruim. "Nou ben ik alles vergeten."
De gehechtheid aan het tasje doet me denken aan de demente vrouw Ina die je ziet bij de mediaproductie 'Alzheimer experience', een productie waarbij je als het ware kan meekijken in het hoofd van een dementerende. Ina draagt in die productie een kinderboek met zich mee. Ik kon me dat bij de eerste keer kijken niet voorstellen. Nu ik Gert zo bezig zie, weet ik dat het aardig klopt. Dat Ina net als Gert het prettig vindt iets belangrijks van zichzelf bij zich te dragen. Dat geeft steun. Zoiets.

Busje

Sinds een paar weken haalt een busje Gert op om naar de groep jongdementerenden te gaan. De chauffeur is tot nu toe steeds dezelfde: een op het oog een beetje stugge, donker kijkende vrouw. Ik vroeg me af hoe Gert op haar zou reageren. In het verleden vond hij het vaak heel verwarrend als er weer een andere taxichauffeur hem ophaalde. Volgens hem reden ze veel te hard, waren ze onvriendelijk, lieten ze hem aan zijn lot over bij het in- en uitstappen. Hij moest zich elke keer weer moed inspreken als de taxi voor de deur stond. Maar met de chauffeur van het busje heeft Gert geen enkel probleem. Immers, als zij eind van de middag de mensen op komt halen, zegt zij altijd: "Gert eerst!" Dat het ermee te maken heeft dat Gert als laatste weer thuis wordt afgezet, dus er als eerste in moet, zeg ik Gert maar niet. Hij is zo blij met zijn 'eerste plek' bij de chauffeur.

Nat of droog scheren

Nat scheren is bij Gert favoriet. Bij Gert gaat dat als volgt: gezicht nat maken met warm water, scheerschuim op je hand spuiten, op je gezicht uitwrijven en ten slotte met een scheermesje (Gillette Mach3 Turbo, geen andere!) de onder het scheerschuim aanwezige baardhaartjes weghalen. Ik vind het maar een griezelige bezigheid. Zeker nu Gert vaak niet meer weet hoe het moet en het strijdperk dan ook behoorlijk gehavend verlaat. Daar komt bij dat de bloedverdunners ervoor zorgen dat het bij calamiteiten het er behoorlijk eng en bloederig uitziet. Maanden geleden heb ik al een scheerapparaat voor Gert gekocht in de hoop dat droog scheren Gert gemakkelijker af zou gaan. De laatste weken wisselen we het af: na het douchen nat scheren, andere dagen het scheerapparaat. Toch blijkt dat scheerapparaat ook niet helemaal veilig: van de week heeft Gert zijn linker wenkbrauw eraf geschoren.