donderdag 22 augustus 2013

Roze bril

Vanmorgen hebben we met Bonne een rondje door het bos gelopen. Bonne heeft een nieuw anti-trektuig. Daar oefenen we flink mee, omdat Bonne en ik vrijdag weer mee gaan met een 'sociale wandeling', een wandeling met meerdere honden en hun eigenaren om de honden te leren rustig te blijven ook al lopen er andere honden en mensen. Voor mij is het vooral een les in het leren zien wat honden doen als zich een vreemde situatie voordoet.

Tijdens het wandelen bleef Gert op de bospaadjes erg achter. Het gaf niet, we hadden geen haast. Ook struikelde Gert regelmatig. De oorzaak werd duidelijk toen Gert zei: "Ik zie de wereld even door een roze bril. Dat is in het bos niet zo handig! Maar ja, beter roze dan blauw of groen." Zo is het maar net.

maandag 12 augustus 2013

Ochtendhumeur

Ik weet 't: ik heb een ochtendhumeur. Niet erg, maar toch. Ik kan me nog heel goed die ochtenden herinneren, dat mijn zussen bij het ontbijt al met mijn moeder zaten te kwebbelen en dat mijn broer en ik met duidelijk afgrijzen op ons gezicht niet wisten hoe snel wij onze boterhammen moesten smeren om zo snel mogelijk weg te kunnen uit dat kippenhok. Nee, dat gepraat zo 's morgens is niks voor mij.

Simone met een paar zusjes
Voor Gert was mijn humeur in de ochtend geen enkel probleem. We gingen ieder ons eigen gang.Tot nu toe. De laatste weken zit Gert vaak al om een uur of zes/zeven rechtop in bed en begint me te vragen wat we die dag gaan doen, wat we de rest van de week gaan doen, of de vuilnisbak buiten moet en welke dan, of Bonne al uitgelaten moet worden, wat hij nu als eerste moet doen, waar dat zwarte ding daar op de grond voor is, wat die piep buiten betekent, of we nog wc-papier hebben enzovoort. Ik doe een tijdje alsof ik slaap, wat deels ook zo is. Maar dat hou ik niet lang vol. Wat ik niet moet doen, is dan al die vragen gaan beantwoorden, laat staan in discussie gaan. Want tja, dat ochtendhumeur, hè. Vanmorgen ging het dus ook echt helemaal fout. Het einde van het liedje was, dat om acht uur Gert met een verongelijkt gezicht en helemaal in de war Bonne ging uitlaten en dat ik nijdig mijn hardloopschoenen aantrok om even de overtollige adrenaline voor iets anders dan mopperen aan te wenden.

Het is nu middag. En mijn middaghumeur: daar heb ik geen klagen over! Gert ook niet.

dinsdag 6 augustus 2013

Dagopvang

Het gekke is dat Gert al sinds half april naar de dagopvang gaat in een verpleeghuis (daar noemen ze de dagopvang 'het ontmoetingscentrum'), maar dat ik er nog niets in ons blog over opgeschreven heb. Waarom zou ik het daar niet over willen hebben? Gert heeft het er immers meestal best naar zijn zin. Hij kan er sporten in de gymzaal, fietsen op de hometrainer, wandelen met de hond en - met heel veel plezier - zingen met de andere deelnemers. Aan het eind van de middag is hij heel moe, maar vindt het prettig de anderen gezien te hebben.

Waarom heb ik er ondanks dat nog niets over gezegd? Dat wordt even piekeren. Wordt vervolgd.

Stom of gek?

"Het zal wel stom zijn, maar ..."
"Ik heb het waarschijnlijk kapot gemaakt, maar ..."
"Het is vast Alzheimer, maar ..."

Vaak begint Gert zijn verhaal met een van deze zinnetjes. Geen idee wat er dan nog gaat komen. Wel weet ik dat ik niet moet ingaan op dat eerste stukje van de zin. Dan komen we echt nergens.

Erger is als Gert zegt: "Ben je boos?" Geen idee wat hij bedoelt. Wel weet ik dat ik dan heel waarschijnlijk met een te harde stem gezegd heb zoiets als: "Kom nou maar!" of "Daar gaat 't toch niet om!?" Niet over hebben dus, want dan komen we echt nergens.