Lachen

Lachen doen we ook nog. Vanmiddag nog.

Ooit zijn we naar een voorstelling van het Werktheater in Carré in Amsterdam geweest. Toen we op onze plek op het balkon gingen zitten, liep er een dunne, lange en wat vreemde jongen rond in een geel regenjack met zijn capuchon op en met het koordje strak om zijn hoofd gespannen. Die jongen klom op de reling van het balkon, wees naar de talloze lampjes boven ons hoofd en zei: "Doet 't, doet 't, doet 't." Langzaam balancerend ging hij zo de hele reling af. Natuurlijk bleek het iemand van het Werktheater te zijn.

Gert ging vanmiddag slapen. Voor hij bij de trap naar boven was, liep hij naar de voordeur. Op onze voordeur zitten een soort klemmen om de deur weer recht te trekken. Gert wees: "Doet 't, doet 't." We keken elkaar aan en moesten erg lachen.