Drie keer per week

Drie maanden geleden schreef ik mijn laatste stukje over hoe ik het gemis van Gert probeer te verwerken. Kijk ik mijn agenda door van de afgelopen maanden, dan heb ik me redelijk goed gehouden aan de afspraak die ik met een goede raadgeefster heb gemaakt: zorg dat je drie keer in de week met iemand contact hebt, per telefoon, op straat of bij een bezoek. Toen ik die raad kreeg, moest ik een beetje grinniken. Drie keer per week! Dat moest lukken. Er zijn echter al een paar weken in april geweest dat ik erg mijn best moest doen om het huis uit te komen en die drie contacten te halen. Het liefst had ik toen de hele dag in mijn bed gelegen met het dekbed over mijn hoofd, weg van de wereld, met even geen gedachten en herinneringen. Maar dat kon niet: Bonne moest uitgelaten worden. Op zulke dagen is een hond als Bonne je redding. Ook een appje van een oplettende lieve buurvrouw eind van de ochtend ('Is er iets met je aan de hand? De gordijnen zitten nog dicht!'), brengt je weer terug op de wereld. Dan pak je je agenda er maar weer bij en probeert drie contactmomenten te plannen.