Begin oktober heb ik een week gewandeld in Umbrië. Dat ik het in het begin van die week moeilijk had, schreef ik in oktober in de nieuwsbrief van de Alzheimer-afdeling Veluwe, Vallei en Grebbe.
In de steek gelaten
Zaterdag 3 oktober 2015. Wat duurt de nacht lang als je niet kunt slapen! Al uren lig ik naar het raam te staren waar een heel klein beetje licht tussen de luiken doorkomt. Ik lig in een groot bed in een ruime kamer in de Abdij S. Pietro in Valle, Umbrië, Italië. De vliegreis naar Rome en de rit met het busje naar de abdij zijn prima verlopen. Ik heb al een uur wandelen met een fikse klim achter de rug. Na het diner ben ik in bed gekropen, omdat ik moe was en ik morgen flink in de benen moet. Maar de slaap wil niet komen. Komt het door het afscheid thuis? Gert begreep niet wat er gebeurde. Van wie was toch al die bagage, waar was de hond gebleven, waarom was zijn zus in ons huis, waar ging ik dan naar toe? Hij werd boos, liet zijn zus weten dat die weg moest gaan. Ik vertrok snel. Tijdens de reis dacht ik er niet meer aan. Nu piekerend in bed, zit het me toch niet lekker. Ik heb Gert in de steek gelaten. Hij was boos op mij. Maar eigenlijk ben ik ook boos op hem, omdat hij mij in de steek heeft gelaten. Nee, niet echt boos op hem, maar op de dementie die hem zo doet veranderen. Maar kun je wel boos zijn op zoiets als dementie, een ziekte? Een ziekte die van mijn lieve, rustige, harmonieuze man aan wie ik al mijn plannen en problemen voorlegde, met wie ik zoveel plezier maakte, met wie ik graag muziek luisterde, met wie ik hier in de abdij samen had willen zijn, een boze man heeft gemaakt die verward en onzeker in de wereld staat? Kon ik maar slapen.
Zondag 11 oktober 2015. Ik ben weer thuis. Ik hoor de verhalen aan over de thuiszorg die elke dag moest komen om Gert te helpen met wassen en aankleden, over de zorgen die Gerts zus maakte omdat Gert niet wilde eten en drinken, over het plezier dat Gert op de groep had gehad en over het feit dat Gert de hond zo miste. Mijn verhaal over het wandelen in de bergen, de prachtige slaapplaatsen en het geweldig lekkere eten en drinken, staat in scherp contrast met wat thuis gebeurde. Maar ik heb me voorgenomen nog even te blijven dromen.
Simone Saarloos
weblog: simonesaarloos.blogspot.com
oktober 2015
In de steek gelaten
Zaterdag 3 oktober 2015. Wat duurt de nacht lang als je niet kunt slapen! Al uren lig ik naar het raam te staren waar een heel klein beetje licht tussen de luiken doorkomt. Ik lig in een groot bed in een ruime kamer in de Abdij S. Pietro in Valle, Umbrië, Italië. De vliegreis naar Rome en de rit met het busje naar de abdij zijn prima verlopen. Ik heb al een uur wandelen met een fikse klim achter de rug. Na het diner ben ik in bed gekropen, omdat ik moe was en ik morgen flink in de benen moet. Maar de slaap wil niet komen. Komt het door het afscheid thuis? Gert begreep niet wat er gebeurde. Van wie was toch al die bagage, waar was de hond gebleven, waarom was zijn zus in ons huis, waar ging ik dan naar toe? Hij werd boos, liet zijn zus weten dat die weg moest gaan. Ik vertrok snel. Tijdens de reis dacht ik er niet meer aan. Nu piekerend in bed, zit het me toch niet lekker. Ik heb Gert in de steek gelaten. Hij was boos op mij. Maar eigenlijk ben ik ook boos op hem, omdat hij mij in de steek heeft gelaten. Nee, niet echt boos op hem, maar op de dementie die hem zo doet veranderen. Maar kun je wel boos zijn op zoiets als dementie, een ziekte? Een ziekte die van mijn lieve, rustige, harmonieuze man aan wie ik al mijn plannen en problemen voorlegde, met wie ik zoveel plezier maakte, met wie ik graag muziek luisterde, met wie ik hier in de abdij samen had willen zijn, een boze man heeft gemaakt die verward en onzeker in de wereld staat? Kon ik maar slapen.
Zondag 11 oktober 2015. Ik ben weer thuis. Ik hoor de verhalen aan over de thuiszorg die elke dag moest komen om Gert te helpen met wassen en aankleden, over de zorgen die Gerts zus maakte omdat Gert niet wilde eten en drinken, over het plezier dat Gert op de groep had gehad en over het feit dat Gert de hond zo miste. Mijn verhaal over het wandelen in de bergen, de prachtige slaapplaatsen en het geweldig lekkere eten en drinken, staat in scherp contrast met wat thuis gebeurde. Maar ik heb me voorgenomen nog even te blijven dromen.
Simone Saarloos
weblog: simonesaarloos.blogspot.com
oktober 2015
Hoi Simone,
BeantwoordenVerwijderenIk ben voor jou en Gert die man van "die grote caravan" en lees met enige regelmaat jouw blogs. Vind ze altijd aandoenlijk, bijzonder, warm en mooi...
Wat fijn dat je jezelf tijd hebt gegeven om er een week tussen uit te gaan.
En dat met de zorgen over Gert en wat je verder achter laat. Knap hoor.... , maar ook ...vergeet niet....jij mag en moet er ook zijn !
Geweldig dat je het allemaal zo doet...
Met veel bewondering en evenveel groet, Henk
Een weekje wandelen in Italië was echt heerlijk. Ik wist niet dat het thuis niet zo lekker liep. Gerts zus, die op Gert paste, stuurde me appjes met goede berichten. Thuis hoorde ik verhalen dat Gert niet wilde eten of drinken, zich niet wilde (laten) aankleden, 's morgens vroeg al door het huis dwaalde. Tja, wel jammer. Want of ik nog zo'n weekje weg kan - begin volgend jaar wellicht - is nog even de vraag. Maar deze week heb ik in ieder geval te pakken!
Verwijderen