Naar huis

Gert en ik liggen in bed. Het is nog donker. We zijn allebei wakker. Gert praat in zichzelf: "Ik wil naar huis." Hij herhaalt dit zinnetje een tiental keer. "We zijn thuis", zeg ik. Gert reageert niet. "Ik wil naar huis." Ik vraag of hij dan naar zijn geboortehuis in Den Haag wil. Gert reageert nog altijd niet. "Ik wil naar huis." Wat ik ook opper, het komt bij Gert niet binnen. Ik laat het verder maar zo. Want misschien gaat het helemaal niet om een adres, maar gewoon om een veilige plek waar alles duidelijk is en bekend. Ons huis is dat vanochtend niet.