Terug op Terschelling
Plakboek: Fietsvakantie 1987 -
Terschelling. Foto’s met prachtige wolkenluchten, wapperende haren, regenpakken
en zwaar bepakte fietsen. We fietsten dat jaar van Arnhem over de Veluwe naar
Harlingen, staken met de boot over naar Terschelling, bezochten op de terugweg
een bevriende boer hoog in het noorden van Friesland, en fietsten terug naar
Arnhem. Van dat laatste traject zijn geen foto’s in het plakboek. Na een foto
van een boerderij met ervoor een immense koe en Gert en ik op gepaste afstand
heb ik genoteerd: ‘zie verder dia’s’.
Sinds eind jaren zeventig gaan Gert
en ik elk jaar een of meerdere keren naar Terschelling. We kennen er echt niet
alle mooie plekjes, doen niet mee aan allerlei activiteiten, gaan niet naar
Oerol, eten zelden buiten de deur, maar genieten intens van de stilte, de wind,
de vogels, het strand en het geluid van de zee. Ook dit jaar zijn we voor een
week naar Terschelling vertrokken, en met ons Alzheimer. Niet meer op de fiets
met de tent en hoognodige kleren in de fietstassen, gehuld in regenpakken. Nee,
heel luxe met de auto, volgepakt met etenswaren, kleding voor elk weertype, regenpakken
en laarzen, wandelschoenen, spullen om hard te lopen, fototoestel, Ipod, favoriete
cd’s en dvd’s, en een stapel boeken. Al die spullen heb ik in de dagen voor ons
vertrek stiekem verzameld, ingepakt en in een kamer gezet waar Gert zelden
komt. Als Gert namelijk ziet dat ik aan het pakken ben, denkt hij dat we op weg
gaan. Dan trekt hij zijn jas aan, doet de hond de riem om en staat klaar voor
vertrek. We hebben afgesproken dat de hond niet meegaat, maar dat blijkt dit
keer voor Gert moeilijker te zijn dan andere keren. We zijn dan ook nog maar
net op weg naar de boot in Harlingen of Gert vraagt al naar de hond. Dat de
hond niet bij hem is, maakt hem heel verdrietig. Jammer genoeg blijft dat
verdrietige om de hond ons de rest van de week achtervolgen. Gelukkig hebben we
mooi weer en kunnen we veel wandelen en af en toe een stukje fietsen in de zon.
Ik heb het echt naar mijn zin en zou nog weken kunnen blijven, maar Gert begint
al halverwege de week de spullen te verzamelen: we moeten naar huis, het is wel
goed zo. Hij heeft er genoeg van dat hij in ons boerderijtje de weg moet
zoeken, het toilet niet kan vinden, het verkeerde bed kiest of weer zijn hoofd
stoot bij dat lage deurtje naar de keuken. Hij wordt ook een beetje somber bij
de gedachte dat hij zich onze tochtjes op het eiland niet meer herinnert. Hij
heeft geen puf om het gras te maaien of met mij naar de supermarkt te lopen. We
maken de week vol, proberen zoveel mogelijk leuke dingen te doen in een heel
rustig tempo, luisteren veel muziek van thuis en kijken naar bekende
tv-programma’s. We sluiten onze week goed en als vanouds af met koffie en
overheerlijke appeltaart in de Koffiemolen in Formerum. Dat weet Gert zich nog
wel te herinneren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten