Belisha

Afgelopen weekend zat Bonne in een dierenpension. Halen we hem op, dan is hij doodmoe en valt meteen in slaap. Maar 's avonds heeft hij heimwee naar al die leuke hondjes waarmee hij gespeeld heeft. Hij ligt dan meestal zacht, maar soms ook keihard te blaffen en te piepen. Stap ik uit bed om hem even te aaien en een snoepje te geven, dan begint hij na een uurtje weer. Ik wacht dus een tijdje voor ik actie onderneem, in de hoop dat hij een paar uur stil is. Vannacht was het ook weer zover. We lagen een tijdje wakker. Gert zei opeens: "Hij heeft verdriet om Belisha." Ik was stomverbaasd. Dat Gert dat nog weet! Toen wij namelijk nog in Groningen woonden, ging Bonne naar een opvang in het kopje van Drenthe. De eigenaresse had een paar buldogjes, een daarvan was Belisha. Bonne was gek op dat kleine 'rolmopsje'. Kwamen we het erf op, dan rende Bonne naar Belisha toe en probeerde haar te verleiden met hem te spelen. Dat lukte niet: Belisha verwaardigde zich niet om met zo'n lompe Drentse patrijs te spelen. Nuffig ging ze haar eigen gang.

Wat geweldig dat Gert dat niet vergeten heeft! Het kan niet anders of Gert heeft dit gedrag van Bonne en zijn Belisha zo lief, zo grappig en zo gek gevonden, dat dit goed verankerd in zijn hoofd zit.