Donkere tegels

Het was me niet eerder opgevallen: al die verschillende vloertegels in het boerderijtje op Terschelling, waar we al verscheidene keren geweest zijn. Bij de overgang van de ene naar de andere soort tegel tilde Gert zijn voeten hoog op. Het moeilijkst waren de vloerdelen die donker van kleur waren. Schuifelend bewoog Gert zich over de donkerrood geverfde planken, bijna struikelend over het opstapje.
Thuis was me ook al opgevallen dat de grijze tegels in de hal en de keuken voor Gert lastig zijn. Ik dacht eerst dat het kwam, omdat hij van de trap af stapte de hal in. Maar het werd me steeds meer duidelijk dat het de kleur van de tegels is. Ook op een zwart matje bij de buitendeur durft Gert bijna niet te gaan staan. Wat zou hij zien? Een gat?

1-1

In een van de warmste en mooiste weken van mei dit jaar waren Gert en ik op Terschelling. Mijn broer en schoonzus waren een lang weekend mee. Dat gaf mij die dagen niet alleen veel gezelligheid en aanspraak, maar ook de mogelijkheid om te gaan hardlopen en om eindelijk eens naar het Wrakkenmuseum te gaan. Dat Wrakkenmuseum, het kwam er de voorgaande jaren maar niet van. En ik was er wel benieuwd naar. In mijn eentje met Gert zou zo'n bezoek betekend hebben: het museum in en er weer heel snel uit. Maar nu verliep het heel anders. Misschien kwam dat, omdat we met z'n vieren rustig doorliepen. Wellicht was ook Gert net als ik geïmponeerd door al die spullen die uit zee opgevist zijn of anderszins iets met Terschelling te maken hebben. Geen idee, maar we hebben ons in het museum de ogen uit gekeken. En op welke dag dat was, zal ik me blijven herinneren: we liepen net het bijbehorende barretje in toen De Graafschap Ajax op 1-1 zette, wat betekende dat PSV tot verdriet van mijn broer toch landskampioen werd. Gert kreeg dit allemaal niet meer mee. Hij wilde naar huis.