Aankondiging van het tweeluik Kijken in de ziel:
'In het tweeluik Kijken in de ziel: De achterblijvers, praat Coen
Verbraak op 2 en 9 januari met mensen die hebben ervaren hoe het is om
iemand te verliezen.
Iedereen krijgt in zijn leven te maken met rouw. Maar wat is rouw
precies? Hoe rauw kan rouw zijn? Hoe leef je verder na het verlies van
een partner, een kind of een andere dierbare? Gaat rouw op een dag over,
of kun je je leven lang in verdriet blijven hangen? En is de balans na
zoiets droevigs uitsluitend negatief, of gloort er zelfs na het diepste
donker toch weer licht aan het eind van de tunnel?'
Beide afleveringen heb ik gezien. Ze laten zien wat het verlies van ouders, een partner of kinderen betekent voor degenen die achterblijven. De manier waarop gerouwd wordt, verschilt per persoon.Wat de achterblijvers gemeen hebben, is dat ieders leven blijvend veranderd is doordat een vorm van verdriet deel is gaan uitmaken van hun binnenste, van wat ze voelen en doen, van wie of wat ze zijn. Verdriet dat nooit meer weggaat; dat onder controle gehouden moet worden, dat soms onverwacht opkomt, dat elke blijde gebeurtenis ook een verdrietig randje geeft vanwege het gemis, dat onzeker maakt of wel alles gezegd is, dat maar heel langzaam minder wordt, dat op momenten eenzaam maakt. En ik? Ik maak een mix van al die gevoelens mee. Het overkomt me, beter gezegd: het overvalt me: als ik alleen thuis ben, als het grijs, donker weer is, als er iets onverwachts gebeurt, als ik een lastige beslissing moet nemen, als er over dementie of euthanasie gesproken wordt, als ik Gerts muziek hoor, als ik alleen in bed lig, als ik uit Gerts kast iets wil pakken. Gelukkig is Bonne er nog. We lopen wat af!
