maandag 14 maart 2016

Hulp

Vorige week dinsdag kwam onze hulp voor het eerst. Laat ik haar Inge noemen. Ik had Gert verteld dat er iemand die ochtend bij hem zou blijven en dat ik wat anders ging doen. Dat was goed. Maar toen Inge kwam, vond hij dat ze weg moest gaan. Dat liet hij dan ook duidelijk horen en zien. Inge ging echter op het randje van de open haard zitten en begon aan een breiwerkje. Ik ging een lekker lange wandeling met Bonne maken en na een kop koffie deed ik uitgebreid boodschappen. Ik maakte me geen zorgen, had alle vertrouwen in Inge. Zij was immers een professional, vertrouwd met mensen die als gevolg van dementie 'onverwacht' gedrag vertonen. Aan het eind van de ochtend zat Gert met Inge te praten. Dat ging goed!

Donderdags kwam Inge weer. Ik ging een paar uur sporten, zonder zorgen over wat Gert thuis zou aanrichten. Bij thuiskomst bleek dat Gert het met Inge over muziek en vooral muziek maken had gehad. Inge kan piano spelen. Het keyboard dat in de kamer staat, komt nu dus goed van pas. Gert vond het prachtig toen er muziek gemaakt werd. Met de gitaar als trommel deed hij zijn uiterste best om mee te spelen. Dit belooft veel goeds voor de toekomst! Voor Gert en zeker ook voor mij.


De keuken in

"Hou jij zo van kokkerellen, Simone?", vroeg een buurvrouw me. "Ik zie je zo vaak in de keuken staan!" Dat laatste, daar had ze gelijk in. Om Gert te ontlopen, beter gezegd om een nare situatie te ontlopen, vluchtte ik steeds vaker de keuken in. Ik heb er een transistortje neergezet. Zittend op de vensterbank met een muziekje op en iets te lezen bij me bracht ik af en toe een kwartiertje in de keuken door. Ondanks de afwasmachine: ik heb nog nooit zo vaak met de hand staan afwassen! De afgelopen week zal mijn buurvrouw mij gemist hebben: het gaat er een stuk rustiger aan toe met Gert.

Anti-psychoticum

Op aanraden van de huisarts en na gesprekken met andere hulpverleners krijgt Gert sinds vorige week een anti-psychoticum (twee keer per dag een pilletje). Ik vind het vreselijk om Gerts gedrag te beïnvloeden met een medicijn, maar het zat eraan te komen. Gert was vaak heel boos, op mij, op de situatie, op iedereen eigenlijk. Dan wilde hij niet opstaan, niet wassen en aankleden, niet eten, en al helemaal niet naar de groep. Was Gert in een goede bui, dan hoefde ik maar op te staan om bijvoorbeeld een kopje thee in te schenken, of Gert was weer boos en bleef dat urenlang. Ik kreeg hem ook nergens mee naar toe: niet naar de groep, niet naar de winkel of wandelen met Bonne. Ten einde raad ging ik naar de huisarts met dit verhaal. En nu dan toch die pilletjes. En het werkt! Gert is een stuk rustiger, helemaal niet boos. Hij is zelfs onder de douche geweest en heel inschikkelijk als het om aankleden gaat. Wel voelt hij zich snel moe, is hij langzamer van begrip en lijkt hij onstabieler. Maar dit gedrag is beter mee om te gaan dan het boze, voor mij en misschien ook wel voor Gert.