zondag 22 juni 2014

WK voetbal

In het Oranje!
Het WK voetballen is al een tijdje aan de gang. We kijken af en toe een wedstrijd. Die van Nederland en sommige waarvan ik denk dat die wel eens spannend zouden kunnen worden. Voor Gert maakt het niet veel uit wat we kijken. Hij begrijpt niet meer hoe het spel gespeeld wordt. Het gaat hem te snel. Hij ziet niet meer waar de bal is. Hij vertelde me dat hij eigenlijk alleen poppetjes over het scherm ziet bewegen. Wie er spelen, weet hij vaak niet. Dat veroorzaakt soms heel gekke, grappige momenten. Zo'n moment dat Gert zit te juichen voor een doelpunt door een van onze tegenstanders!
Het belangrijkste voor Gert is dat we met z'n drieën voor de tv zitten. Gezellig samen. Ik kan dan ook vrij gemakkelijk halverwege de avond overschakelen naar een detective. Begin ik me bij een wedstrijd te vervelen, dan doe ik dat ook. Heerlijk!

vrijdag 13 juni 2014

Lekker even rustig

Gert heb ik vanmorgen naar de groep (jongeren met dementie) gebracht. Een week lang thuis zonder de groep is toch wel erg lang voor hem. Hij had echt zin om te gaan. Eenmaal thuis heb ik met Bonne een flinke wandeling gemaakt. Daarna kwam de casemanager langs. Met hem bespreek ik hoe het met Gert en mij gaat. Hij is bijna de enige met wie ik ook mijn slechte momenten, domme handelingen en twijfels doorspreek. We moeten samen ook vaak lachen om wat er gebeurt of had kunnen gebeuren. Ook hebben we het erover hoe je bepaalde situaties zou kunnen aanpakken of voorkomen. Bijvoorbeeld hadden we het er vandaag over hoe groot de invloed van mijn humeur is. Ben ik geïrriteerd ergens over, dan merkt Gert dat meteen. En helaas: Bonne ook! Tja, wat dan in ieder geval vaak helpt, is een muziekje opzetten, een beetje hard. Dat vinden we alle drie leuk: Gert en ik zingen mee, Bonne blaft mee.

woensdag 11 juni 2014

Geen idee

Soms lukt het gewoon niet. Of laat ik zeggen: soms duurt het even voor we de goede stemming te pakken hebben. Het opstaan ging vanmorgen niet vlot, het liep niet. Wanneer ging het nou echt mis? Ik denk bij het ontbijt. Gert at bijna niets. Ik vroeg hem of hij nog een boterham wilde en pakte er alvast eentje uit de plastic zak. Gert keek er eens naar. "Die zit vol met gaten. Dat is niet goed." Ook al legde ik hem uit dat die gaten er waarschijnlijk tijdens het rijzen van het brood ingekomen waren, het was voor Gert duidelijk: die wilde hij niet. Ik vroeg of hij er kaas op wilde. Gert zei niks. Ik schaafde wat plakjes kaas af, legde die bij de boterham en at door. Toen begon Gert te mopperen, kromgebogen met zijn hoofd naar beneden. Dat ik moest begrijpen dat hij niets meer kon, dat hij ook graag met andere mensen iets ondernam, dat hij niet eens meer wist hoe lang dit al duurde, dat hij het helemaal niet leuk meer vond. Ik probeerde hem op te beuren, maar het hielp niet. Uiteindelijk zei ik dat het mooi en lekker warm weer was en dat we Bonne maar moesten gaan uitlaten. Dat deden we. Gert slofte mee, bleef met Bonne overal staan, bleef mopperen, zei dat ik hem niet genoeg met Bonne hielp, dat ik toch wel wist dat hij met die Alzheimer ... Afijn, het werd geen prettige wandeling. Tot we een meisje op de fiets tegenkwamen. Ze zwaaide. "Wie is dat?", vroeg Gert. "Geen idee", zei ik een beetje nors. "Okay, ze heet dus: Geen Idee." Ja, toen moesten we toch samen weer erg lachen.