Grote broer

12.00 uur
"Ik hoop dat de operatie goed verloopt." Gert kijkt me verbaasd aan. "Operatie?" Ik kijk ook verbaasd. "Piet, die moet toch geopereerd worden aan zijn arm? Hij is gevallen en heeft zijn schouder en arm behoorlijk erg geblesseerd. Die arm hangt er nu maar zo'n beetje bij. Dat heb je zaterdag nog gezien. Toch?" Het lukt Gert niet zich dat te herinneren. "Zaterdag? Waar waren wij dan?"

Dit zijn van die momenten dat je het wel gehad hebt met die Alzheimer. Ik leg het Gert uit. Ik vertel hem dat mijn broer zaterdag met zijn vrouw bij ons was, omdat ik graag mee wilde met een excursie. Dat zij beiden hem gezelschap gehouden hebben en dat we eind van de middag pannenkoeken gegeten hebben. Dan herinnert Gert het zich gelukkig weer een beetje. Helemaal zeker ben ik er niet van. Wel is zeker dat ik mijn zorg om mijn broer, de operatie, de pijn en hoe het verder moet, niet met Gert kan delen.

22.00 uur
Eind van de middag haalde ik Gert op bij de dagopvang voor jongdementerenden. Hij zag er een beetje bedrukt uit. Een medewerkster vroeg wat er met mijn broer was. Gert had haar over hem proberen te vertellen, maar wat er nu precies was, kon ze uit zijn woorden niet opmaken.Vanmiddag had hij, vertelde Gert me in de auto, steeds aan Piet moeten denken. Zou die operatie wel goed gegaan zijn? Hoe komt het nou dat Gert zich vanmorgen niets herinnerde van Piets gekwetste arm en dat hij vanmiddag zich echt zorgen om hem maakte. Je weet het maar nooit met die Alzheimer.

Nieuwe bril

Het had wat voeten in de aarde, maar Gert heeft zijn nieuwe bril. Het aanmeten was niet gemakkelijk. Voor wie is het niet moeilijk te antwoorden op vragen als: Is dit beter dan dit? of Is links duidelijker dan rechts? Voor Gert is het niet te doen. Gelukkig ging Gert uit zichzelf na een tijdje gewoon alle letters opnoemen die hij zag. Net als vroeger. Ik heb het idee dat de oogmeting wonderwel gelukt is. Gert zegt tenminste zelf dat hij beter ziet. Bovendien is de bril een stuk steviger dan het oudje dat we al een paar keer weg hebben moeten brengen, omdat Gert erop was gaan zitten. Ik weet niet waarom, maar Gert doet regelmatig zijn bril af en legt hem dan ergens neer. Dat is niet erg. Ook zonder bril ziet Gert nog redelijk goed; zulke sterke glazen heeft zijn bril niet. Maar ja, Gerts gewicht kon het oude brilletje toch echt niet meer dragen. Hij ging stuk.

Belisha

Afgelopen weekend zat Bonne in een dierenpension. Halen we hem op, dan is hij doodmoe en valt meteen in slaap. Maar 's avonds heeft hij heimwee naar al die leuke hondjes waarmee hij gespeeld heeft. Hij ligt dan meestal zacht, maar soms ook keihard te blaffen en te piepen. Stap ik uit bed om hem even te aaien en een snoepje te geven, dan begint hij na een uurtje weer. Ik wacht dus een tijdje voor ik actie onderneem, in de hoop dat hij een paar uur stil is. Vannacht was het ook weer zover. We lagen een tijdje wakker. Gert zei opeens: "Hij heeft verdriet om Belisha." Ik was stomverbaasd. Dat Gert dat nog weet! Toen wij namelijk nog in Groningen woonden, ging Bonne naar een opvang in het kopje van Drenthe. De eigenaresse had een paar buldogjes, een daarvan was Belisha. Bonne was gek op dat kleine 'rolmopsje'. Kwamen we het erf op, dan rende Bonne naar Belisha toe en probeerde haar te verleiden met hem te spelen. Dat lukte niet: Belisha verwaardigde zich niet om met zo'n lompe Drentse patrijs te spelen. Nuffig ging ze haar eigen gang.

Wat geweldig dat Gert dat niet vergeten heeft! Het kan niet anders of Gert heeft dit gedrag van Bonne en zijn Belisha zo lief, zo grappig en zo gek gevonden, dat dit goed verankerd in zijn hoofd zit.

Theaterbezoek

Afgelopen maart vroeg een oude schoolvriend van Gert of we met hem en zijn vrouw mee wilden naar een zondagmiddagvoorstelling van Paul van Vliet in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag. Dat wilden we wel. De afspraak voor begin november werd gemaakt.We gokten erop dat het voor Gert nog te doen zou zijn. Gert vergeet bijna alle afspraken, maar over deze afspraak had hij het vaak.


Gisteren was het eindelijk zover. Bonne had ik naar het dierenpension gebracht, zodat we het hele weekend voor ons samen hadden. Heel luxe werden we zondagmorgen thuis opgehaald en 's avonds weer naar huis gebracht. Geen zorgen, Den Haag, een prachtige voorstelling, lekker eten en veel gezelligheid. Wat wilden we nog meer!

Vanmorgen hadden Gert en ik het erover hoe Gert het ervaren had. Hij moest bekennen dat hij de helft niet had begrepen. Het ging te snel. Maar de liedjes vond hij mooi. En wat was Paul van Vliet nog vief! Als hij zo oud was ... Wie weet.

Vieze schoenen

"Zullen we het bospad ingaan?" We staan op een punt waar een bospad het verharde fietspad snijdt. Gert aarzelt. Bonne staat al in het bospad en trekt Gert verder het bos in. "Vind je het niet prettig in het bos, Gert?" Het duurt even, maar dan komt het hoge woord eruit: "Mijn schoenen worden zo vies!" En ik maar denken dat Gert niet van slenteren in het bos houdt (wat klopt), dat hij zich onzeker voelt in het wat schemerige bos (wat waar is) en het pad niet goed ziet (wat helaas ook waar is). Goed dat Bonne en ik dat weten. Als het over een paar dagen niet meer zo nat en drassig in het bos is, zullen we Gert verleiden om met ons lekker door het bos te struinen.