woensdag 28 november 2012

Je zou het maar hebben ...

Soms weet ik niet meer of het een goed plan was dit weblog te beginnen. Maar dan gebeurt er weer iets, waardoor het me weer duidelijk is.

Gert en ik zitten bij de prikpoli, waar Gert door een medewerkster van de trombosedienst geprikt zal worden. Het is een drukte van belang. De hele wachtkamer zit vol. Bij binnenkomst hebben we gevraagd wie de laatste was om geprikt te worden. Die houden we goed in de gaten. Na een tijdje komt een oude man binnen. Hij gaat zitten, zegt of vraagt niets. "De volgende kan binnenkomen", horen we zeggen. De oude man staat op en loopt achter de stem aan. Na verbazing komen de boze woorden. "Dat kan toch niet zomaar. Hij dringt voor!" "Ik zit notabene al een half uur te wachten! Het is schandalig!" Dan gaat Gert eens goed rechtop zitten: "Ik heb Alzheimer. Ik zou ook niet weten wanneer ik aan de beurt was. Daarom is mijn vrouw bij me. Misschien kan die man ook niets meer onthouden." De boze stemmen verstommen. "Tja. Dat is misschien wel zo. Daar heb ik nog nooit aan gedacht."

Gert en ik willen graag duidelijk maken hoe ingewikkeld het leven wordt als je dement wordt. Dat is niet alleen maar naar en verdrietig, maar wel altijd onverwacht en daardoor lastig. En dat laten we zien in dit weblog.

donderdag 22 november 2012

Zoek en gij zult vinden

Bonne is een echte speurhond. Toch zeker twee keer per week neemt hij van zijn wandelingen wat mee naar huis. De meeste stokken en boomstammetjes laat hij halverwege onze tochten liggen, maar balletjes en handschoenen houdt hij in zijn bek tot in huis. Met een handschoen rent hij gelijk de kamer in en scheurt een duim of een paar vingers van zijn vondst. Balletjes zijn bij binnenkomst meestal al helemaal week en viezig nat doordat Bonne de hele weg erop loopt te sabbelen. Eenmaal in huis trekt hij de stof van het rubber en probeert de resten van het balletje op te eten. Als het me lukt de gevonden voorwerpen aan Bonne te ontfutselen voordat hij naar binnen rent, dan gooi ik de handschoenen in de mand bij al die andere gevonden exemplaren en leg ik de balletjes in de schuur hoog op een plank. Eind van het jaar gaan de handschoenen in de vuilnisbak. Nog nooit heeft Bonne twee bij elkaar passende handschoenen gevonden.

Met Gert had ik het erover dat het zo handig zou zijn als Bonne in huis ook eens mee zou helpen zoeken naar spullen die wij kwijt maken. We zijn aan het oefenen gegaan. Na het eten 's avonds hebben we het Bonne-kwartiertje. Dan trekken en sjorren we met een halve beer en laten Bonne een snoepje zoeken. Dat lukt nu goed, maar een bos sleutels, een bril of een portemonnee laat hij gewoon liggen. Wat zou het ons veel tijd schelen als Bonne die voor ons zou kunnen zoeken!

dinsdag 13 november 2012

Ritsen

Wat is een rits? Willem Wever legt uit:
In 1913 ontwierp de Zweed Gideon Sundback de rits. Een rits bestaat uit twee rijen met tandjes. Elk tandje heeft aan de ene kant een klein puntje en aan de andere kant een klein gaatje. De sluiter zorgt ervoor dat de puntjes van de tandjes aan de ene kant precies in de gaatjes van de tandjes aan de andere kant komen te zitten. Onderaan de rits zit een stopper. Die zorgt ervoor dat de twee ritshelften aan elkaar blijven zitten. Zo kan de rits nooit vanaf de onderkant opengaan. In de sluiter zit een soort wig, waarmee je de rits open kunt maken. Hij duwt de twee ritshelften weer mooi uit elkaar.

Een pracht uitvinding dus, die ritsen. Dat kan wel zijn, maar Alzheimer denkt daar heel anders over. In Gerts zwarte jack voor de winter zit een deelbare rits. Met zo'n rits kun je jas ook van onder naar boven open doen. Handig zou je zeggen. Voor Gert niet, want het dicht doen van de rits is nu een stuk lastiger. Dit lukt vaak niet, waardoor Gert zijn jas maar met beide handen dicht houdt. Dat moet anders: de rits wordt vervangen door een 'gewone' rits.
Een ander ritsprobleem is de borstzak in datzelfde zwarte jack waar Gert zijn sleutels en portemonnee heeft. Dat ritsje krijgt hij niet meer open, waardoor hij nu aan moet bellen om weer binnen te kunnen komen. De oplossing lijkt klittenband te zijn. Het opendoen van de borstzak gaat prima, maar waar is bij het sluiten ervan de rits gebleven?

In de lente zal Gert zijn zwarte jack voor een oranje exemplaar verruilen. De rits in dat jack is van ander materiaal en het borstzakje heeft nog een rits. Nog maar even niet aan denken.
Er staat geschreven

Gisteren bezocht ik een Alzheimer-café. Een mantelzorger vertelde over zijn dementerende vrouw, hoe bij haar de ziekte is begonnen, hoe het verloop van de ziekte is en hoe hij met haar omgaat. Thuis vroeg Gert hoe het was. Zo voorzichtig mogelijk vertelde ik wat ik onthouden had. Het prettige voor mij is dat Gert niet verdrietig wordt van wat ik hem vertel, maar juist heel geïnteresseerd is. Laatst heb ik via internet een paar boekjes over Alzheimer aangevraagd. Daaruit heb ik Gert hele stukken voorgelezen en met Gert doorgesproken. De enige vraag die Gert altijd stelt: "Staat er ook in hoe lang de ziekte duurt?"